Gebhard van Franconië

Aantekeningen:

Gebhard was in 897 graaf van de Rijngouw. In 903 werd hij benoemd tot hertog van Lotharingen, in welke positie hij blijkbaar zonder veel problemen kon samenwerken met Reinier I van Henegouwen, de machtigste edelman in Lotharingen. Gebhard verwierf in 904 de Wormsgouw en in 909 de Wetterau. Gebhard sneuvelde bij Augsburg in de strijd tegen de Magyaren.
[wikipedia]

Gezin/Partner: Onbekend. [Gezinsblad] [Familiekaart]

1. Udo van de Wetterau is geboren circa 895; is gestorven op 2 dec 949.

Aantekeningen:

Udo nam in 861 samen met zijn broers deel aan de mislukte opstand van Karloman van Beieren tegen diens vader Lodewijk de Duitser. Daarna vluchtten ze naar hun familielid Adalhard de Seneschalk aan het hof van Lotharius II. Met hem vluchtten ze later naar Karel de Kale. Karel gaf ze verantwoordelijkheden in de verdediging van Neustrië tegen de Vikingen. Dit bracht ze echter ook in conflict met de lokale adel. Uiteindelijk verloren Udo en zijn verwanten in 865 de gunst van Karel, de graafschappen van Udo werden aan Gauzlin van Maine gegeven.
In 876 overleed Lodewijk de Duitser en konden Udo en zijn broers terugkeren naar huis. Ze verplaatsten samen met hun vader in 879 het klooster van St Severus naar Gemünden, waar hun vader intrad als monnik en kort later stierf.
[wikipedia]

Udo getrouwd Judith van Bourgondië. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

was een vooraanstaand edelman onder de Oost-Franken en een zwager van Ernst I van de Nordgau. Hij wordt gezien als de stamvader van de Konradijnen. Gebhard was graaf van de Lahngouw en de Wetterau. Samen met zijn buurman Poppo I van Grabfeld en de bisschoppen Adalbert van Metz en Otgar van Mainz steunde hij in 838 Lodewijk de Vrome tegen Lodewijk de Duitser. In 845 stichtte hij het klooster St Severus in Aarbergen, gaf grote schenkingen aan het klooster en verplaatst het later naar Gemünden. Kort voor zijn dood wordt Gebhard monnik in dit klooster. Sint Severus van Ravenna heeft een belangrijke rol gespeeld bij de bekering van de bevolking van het Westerwald.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Koenraad was een belangrijke vertrouweling van Lodewijk de Vrome. Oorspronkelijk was hij graaf van de Argengau. Hij verwierf grote bezittingen in Schwaben. In 830 was hij ook hertog van Alemannië en voogd van de Abdij van Sankt Gallen, en werd in dat jaar (als aanhanger van de keizer) gedwongen om in het klooster te treden tijdens de eerste opstand tegen Lodewijk de Vrome. In 833-834 deelde hij de gevangenschap van de keizer Lodewijk. In 839 wordt hij vermeld als graaf van de Argengau, Alpgau, Rheingau, Eritgau en Zürichgau. Hij was ook lekenabt van de Abdij van Sint-Germanus van Auxerre.
In 842 was Koenraad namens Karel de Kale en Lodewijk de Duitser een van de drie onderhandelaars in de onderhandelingen voor het verdrag van Verdun. In 844 werd hij ook graaf van de Linzgau. Daarmee bestuurde hij vrijwel het gehele gebied rondom het Bodenmeer. In 849 werd hij graaf van Parijs (onder Karel de Kale dus), Koenraad bleef echter een belangrijke adviseur van Lodewijk de Duitser. Toen Karel en Lodewijk in 859 echter met elkaar in conflict kwamen, moest Koenraad een keuze maken en koos het kamp van Karel. Hij verloor zijn bezittingen in Alemannië en Beieren maar kreeg van Karel het graafschap Auxerre. Dit vormde later de basis voor de Bourgondische bezittingen van de Welfen.
[wikipedia]

Koenraad getrouwd Adelheid van Tours. Adelheid (dochter van Hugo van Tours en Ava van Morvois) is geboren circa 820; is gestorven in 866. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

was een vooraanstaande hoveling van Karel de Grote en Lodewijk de Vrome. Odo was zoon van Hadrianus van Orléans (zoon van Gerold van de Vinzgau) en Waldrada van Hornbach. Zijn vader was zwager van Karel en daardoor was Odo een volle neef van Lodewijk, via diens moeder. Hij had dus uitstekende connecties en was daarbij ongevaarlijk omdat hij geen aanspraken op de troon had, de ideale combinatie voor een carrière aan het hof. Hij was een trouwe aanhanger van Lodewijk de Vrome en een gunsteling van diens tweede vrouw Judith van Beieren.
In 810 was hij keizerlijk gezant naar Oost-Saksen en werd gevangengenomen door de Wilzen (een Slavische stam). Een jaar later maakte hij deel uit van delegatie die vrede sloot met de Denen. In 821 werd hij benoemd tot graaf van de Lahngouw. In 826 werd hij opperschenker van de palts te Ingelheim. Een jaar later werd hij graaf van Orléans als opvolger van Matfried, die samen met Hugo van Tours was afgezet wegens lafheid. Odo werd een bondgenoot van Bernard van Septimanië.
In mei 830 werd Odo verslagen door de opstandige Pepijn I van Aquitanië. Door Lotharius I werd hij verbannen naar Italië. Matfried werd hersteld als graaf van Orléans. In oktober van datzelfde jaar wist Lodewijk de Vrome de macht terug te winnen en herstelde hij Odo in zijn ambt. In zijn poging om zijn macht te doen gelden krijgt hij te maken met veel verzet over zijn politiek ten aanzien van kerkelijke bezittingen. In 834 gaf Odo leiding aan een veldtocht van de strijdkrachten uit Neustrië die trouw waren aan Lodewijk, tegen de aanhangers van Lotharies: Matfried en Lambert van Nantes. Bij de grens met Bretagne wordt Odo bij een verrassingsaanval verslagen. Zelf komt hij om het leven en met hem sneuvelen zijn broer Willem, Wido van Maine en Theodo, abt van St Martin te Tours en keizerlijk kanselier. Odo wordt als schuldige aan deze nederlaag beschouwd.
[wikipedia]

Odo getrouwd Engeltrude. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Welf getrouwd Eigilwich. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Hugo had uit zijn familiebezit grote bezittingen in de Elzas. Hij begon zijn loopbaan als graaf van Tours en Sens en voogd van St Julien te Auxerre. In 811 maakte hij met bisschop Haido van Basel en hertog Aio van Friuli, deel uit van het Frankische gezantschap naar Constantinopel. In 824 leidt hij een veldtocht naar Bretagne en in 826 begeleidt hij keizerin Judith naar de doop van de Deense koning Harald Klak in Ingelheim.
In 827 kreeg Hugo de opdracht om samen met Matfried van Orléans en Pepijn I van Aquitanië een leger te formeren en een inval in de Spaanse Mark af te slaan. Matfried en Hugo talmden net zolang tot dat de dreiging voorbij was. Hieraan dankt hij zijn bijnaam. In februari 828 worden daarom al zijn functies ontnomen, op een hofdag in Aken.
Daarna werd Hugo een van de voornaamste hovelingen van Lotharius I en hij was een van diegenen die hem aanzetten tot opstand tegen zijn vader. Als straf verloor hij al zijn bezittingen in Frankrijk maar werd door Lothar hertog van Locate (bij Milaan) gemaakt. Hugo is overleden tijdens een aardbeving. Hij liet zijn bezittingen na aan St Johannes de Doper te Monza.

Hugo getrouwd Ava van Morvois. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Hadrianus getrouwd Waldrada van Hornbach. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

In 781 werd Leuthard lid van de koninklijke hofhouding van Lodewijk de Vrome in Aquitanië. Daar werd hij in 801 benoemd tot graaf van Fézensac en had hij in 803 deel aan de verovering van Barcelona en in 809 aan de belegering van Tortosa. In 816 werd graaf van Parijs, als opvolger van zijn broer Bego van Toulouse.
[wikipedia]

Leuthard getrouwd Grimhilde. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Rothard getrouwd Ermenane. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

was een Frankische edelman die een belangrijke rol speelde in het bestuur in Zuid-Duitsland. Zijn ouders zijn onbekend. Gerold was getrouwd met Imma, dochter van Hnabi en Hereswind. Gerold en Imma waren schoonouders van Karel de Grote en grootouders van Lodewijk de Vrome.
Gerold is afkomstig uit Rijnland had daar en in de Elzas grote bezittingen, Imma had vermoedelijk grote bezittingen in de Bertoldsbaar. Hij was een van de Frankische edelen die in Allemannië op hoge posities werden benoemd en werd graaf van de Kraichgau en de Anglachgau. Later werd hij ook graaf van de Vinzgau. Hij wordt samen met Imma vermeld in 779 bij een schenking aan het Nazariusklooster en in 784 bij een schenking aan de abdij van Lorsch. In 788 werd hij prefect van Beieren na het afzetten van Tassilo III van Beieren en leverde een belangrijke bijdrage aan de integratie van Beieren in het Frankische rijk. Wordt markgraaf van de Avaarse Mark nadat die in 791 door Karel de Grote is ingesteld. Hij stierf in 799 tijdens een veldtocht tegen de Avaren.
[wikipedia]

Gerold getrouwd Imma van de Alamannen. Imma (dochter van Hnabi van de Alamannen en Hereswind) en is gestorven. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

was in het derde kwart van de achtste eeuw graaf van Parijs

Gerard getrouwd Rotrude. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Volgens verschillende bronnen trouwde hij met een zekere Rotrude, die heel goed een dochter van Carloman, zoon van Karel Martel

Aantekeningen:

Luitfried bracht zijn jeugd door op de residentie van zijn vader, de palts van Koeningshoffen. In 723 wordt hertog van de Elzas, als opvolger van zijn vader. Het hertogdom omvat naast de huidige Elzas ook de omgeving van Bazel (Zwitserland), de Breisgau en de Ortenau. Hij kiest Straatsburg als zijn hofstad en maakt zijn broer Eberhard graaf van de Sundgouw. In 734 doet hij de eerste van 7 schenkingen aan het klooster Wissembourg dat zijn vader heeft gesticht. Hij doet ook schenkingen aan Honau en Murbach (gesticht door zijn broer Eberhard).
Vermoedelijk is Luitfried bondgenoot van Karel Martel en zijn zoon Carloman in hun pogingen om de Alemannen ten oosten van de Rijn te onderwerpen. Hij werkt ook nauw samen met bisschop Heddo van Straatsburg. Na zijn dood worden belangrijke familiebezittingen door Pepijn de Korte geconfisqueerd en wordt er geen nieuwe hertog benoemd. Het is waarschijnlijk dat Luitfried in zijn laatste jaren een tegenstander van Pepijns machtsstreven was. Zijn zoons mogen wel het bestuur van de Elzasser graafschappen voortzetten. Mogelijk is de beëindiging van het Elzasser hertogdom vooral veroorzaakt doordat de Elzas vanouds onderdeel uitmaakte van Alemanië en dat er na de definitieve onderwerping van de Alemannen in 745 geen behoefte meer was aan een apart hertogdom in de Elzas.
[wikipedia]

Luitfired getrouwd Hiltrud. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

In 720 doet hij een schenking aan de abdij van Sankt Gallen. In 724 helpt hij samen met de edelman Berthold, de heilige Pirminius bij de stichting van een klooster op het eiland Reichenau in het Bodenmeer. Hij erft bezittingen in de omgeving van Zürich, van zijn oom Odilo van Beieren.
[wikipedia]

Hnabi getrouwd Hereswind. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Hij versterkte de greep van zijn familie op de bezittingen en ambten in de Elzas. Hij is begraven in de St. Stevenskerk te Straatsburg. Hij is heilig verklaard.
In 683 werd hij graaf van de Sundgouw onder zijn vader en voor 700 volgde hij hem op als hertog van de Elzas. Als hertog sticht hij het klooster van St. Stephanus in Straatsburg en benoemt zijn dochter Attala tot abdis. Hij bouwt de palts Koeningshoffen op de locatie van oude Romeinse tempels langs een Romeinse weg. Nu is het een wijk in Straatsburg. In 722 sticht hij samen met Ierse monniken het klooster van de aartsengel Michael in Honau, op een eiland in de Rijn.
Hij was tweemaal getrouwd:
Gerlinda van Pfalzel, van hoge Austrasische adel
Ingenia (geb. ca. 695), uit een rijke lokale familie.
Het is onduidelijk wie de moeder is van welke kinderen:
[wikipedia]

Eticho getrouwd Bereswinde. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

In de tijd van Gotfried waren de Alemannen in naam nog een onafhankelijk volk, hoewel ze werden gedomineerd door Austrasië. Het bewind van Gotfried werd gekenmerkt door voortdurend conflict met de Franken om die onafhankelijkheid zoveel mogelijk te behouden. Hoewel ook de Elzas tot het gebied van de Alemannen hoort, was dat onder Eticho I in feite een onafhankelijk hertogdom geworden.
Van Gotfried is verder bekend dat hij te Cannstatt (er worden meerdere data genoemd tussen 700 en 708) Biberburg aan de Abdij van Sankt Gallen schenkt. In Cannstatt (tegenwoordig een wijk in Stuttgart) ligt een oud Romeins fort, dat vermoedelijk door Gotfried als residentie werd gebruikt.
Lantfrid en Theudebald (twee van zijn zonen) bleven zich verzetten tegen de Frankische overheersing. Dit leidde tot meerdere oorlogen waarin de Alemannen werden verslagen. Na de dood van Theudebald (745) hielden de Frankische overwinnaars onder leiding van Carloman te Cannstatt, nu een deel van Stuttgart, een hofdag. Tijdeze deze zogenaamde Bloedraad van Cannstatt werd het grootste deel van de adel van de Alemannen gearresteerd, beschuldigd van hoogverraad, veroordeeld en geëxecuteerd. Hun posities werden door Franken ingenomen. Hnabi wist zijn vooraanstaande positie echter te behouden en was zelfs grootvader van Hildegard, de derde vrouw van Karel de Grote en moeder van Lodewijk de Vrome.
[wikipedia]

Gotfried getrouwd NN. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Theodo speelt een belangrijke rol in de opbouw van de Beierse staat. Hij kiest Regensburg als hoofdstad en begint de opbouw van een eigen Beierse kerk. Hij creëert bisdommen en stuurt zendelingen door geheel Beieren: de heiligen Rupert van Salzburg, Erhard, Emmeran en Corbinianus. In 702 biedt hij onderdak aan de Longobardische troonpretendent Ansprand en zijn zoon Liutprand. Daarna verdeelt hij het bestuur van Beieren onder zijn vier zonen: Theudebert (ook Theodo III van Beieren), Theudebald, Tassilo en Grimoald. Zelf kiest hij Salzburg als residentie.
De naamgeving van de Beierse hertogen is zeer verwarrend:
-Er zijn drie legendarische hertogen met de naam Theodo, die in de zesde eeuw zouden hebben geregeerd.
-De vader van Theodo wordt in sommige bronnen ook Theodo genoemd. Daarmee wordt deze Theodo zowel als Theodo I, Theodo II, Theodo IV of Theodo V genummerd.
-Sommige bronnen zien deze Theodo en zijn zoon Theudebert (Theodo III) als dezelfde persoon.
Volgens de legende was zijn dochter Uta zwanger van een onbekende minnaar en was bang voor de woede van haar vader en broers. Daarom bood de zendeling Emmeran aan om de schuld op zich te nemen, omdat hij toch naar Rome zou reizen. Toen Uta gedwongen werd om de naam van haar minnaar te noemen, noemde ze inderdaad de naam van Emmeran. Daarop achtervolgde Lantpert, een van haar broers, de zendeling en doodde hem.
[wikipedia]