Sophia van Rheineck

Aantekeningen:

Sophia liet nieuwe abdijkerken bouwen in Egmond en Rijnsburg. In 1138 ging ze samen met haar man op pelgrimstocht naar Jeruzalem en bezocht op de terugweg de paus in Rome. Als weduwe bezocht ze Santiago de Compostella. Daarna bezocht ze nog tweemaal Jeruzalem (1173) en (1176). Tijdens dat laatste bezoek overleed ze in het Mariahospitaal van de Duitse Orde in Jeruzalem. Ze werd in Jeruzalem begraven.
[wikipedia]

Gezin/Partner: Dirk VI van Holland. Dirk (zoon van Floris II van Holland en Petronilla van Saksen) is geboren circa 1114; is gestorven op 5 aug 1157 in Utrecht,,Utrecht,Nederland. [Gezinsblad] [Familiekaart]

1. Otto I van Bentheim is geboren circa 1140; is gestorven tussen 1208 en 1209.

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Otto I van Salm

Aantekeningen:

Otto was de zoon van de Duitse tegenkoning Herman van Salm en Sophia van Formbach. Zij waren een van de meest pausgezinde families van die tijd. Hij bouwde de burcht Rheineck. Rond 1115 trouwde hij met Geertruid van Northeim, weduwe van paltsgraaf Siegfried. Hierdoor verwierf hij het ambt van paltsgraaf aan de Rijn. Otto verkreeg door erfenis het kasteel van Treis. Hendrik V (keizer) erkende de erfenis niet en veroverde Treis in 1121. Toen zijn zwager Lotharius III van Supplinburg in 1125 tot koning werd gekozen, kreeg Otto het kasteel van Treis weer terug. Ook verkreeg hij het graafschap Bentheim. Otto herbouwde het kasteel van Bentheim dat was verwoest. In 1136 vergezelde hij Lotharius naar Italië. Na de dood van Lotharius (1137) verloor Otto de functie van paltsgraaf en het kasteel van Treis. De rest van zijn leven was hij daarover in conflict met de nieuwe paltsgraaf en met de aartsbisschop van Trier.
[wikipedia]

Otto getrouwd Geertruid. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

erman werd op 6 augustus 1081, toen Hendrik IV in Italië verbleef, door de edelen van Zwaben en Saksen tot Duits tegenkoning verkozen, in opvolging van Rudolf van Rheinfelden. Herman had deze verkiezing te danken aan aan de machtsstrijd tussen de verschillende fracties van de opstandelingen: hoewel hij zelf geen vooraanstaande leider van de opstand was, was hij wel een goede compromisfiguur. Vijf dagen later versloeg Herman hertog Frederik I van Zwaben bij Höchstädt an der Donau. Herman belegerde daarna de stad Augsburg maar moest dat beleg na drie weken opgeven. Hij trok naar Saksen en werd in Eisleben als koning gehuldigd. Op 26 december 1081 werd hij in Goslar gekroond door de bisschop van Mainz.
In 1083 maakte Herman plannen voor een veldtocht naar Italië. Hij verzamelde een leger aan de Donau maar zag zijn van zijn plannen af nadat Otto I van Northeim, zijn belangrijkste veldheer, overleed. Hendrik IV kwam in 1084 terug uit Italië en Herman moest voor hem wijken. Hij vluchtte zelfs naar Denemarken. Herman keerde in 1086 terug en belegerde samen met Welf IV van Beieren de stad Würzburg (stad). Op 11 augustus versloeg hij Hendrik die de stad wilde ontzetten. Herman en Welf veroverden Würzburg. Toen Hendrik met een groot leger terugkwam, verlieten ze de stad. Herman en Welf trokken ongehinderd door Beieren en veroverden Augsburg.
Herman kreeg er uiteindelijk genoeg van om als tegenkoning een speelbal in de handen van de grote Zwabische en Saksische edelen te zijn. Hij werd door hen niet als koning en niet eens als gelijke behandeld, alle beslissingen werden zonder hem genomen. Herman trok zich in 1086 terug op zijn eigen bezittingen en bemoeide zich alleen nog maar met zijn eigen zaken. Op 28 september 1088 werd hij getroffen door een steen en kwam hij om het leven, bij de bestorming van de burcht van Cochem.
[wikipedia]

Herman getrouwd Sophia van Formbach. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

In zijn jonge jaren volgde hij de politiek van zijn vader, die een van de leiders was van het verzet tegen Hendrik IV (keizer). Nadat zijn vader in 1086 was overleden, koos Hendrik al snel de kant van de keizer. Hendrik stichtte het klooster bij Bursefelde (bij Hann. Münden) als familieklooster. Hij volgde zijn vader op als graaf van Northeim, de Rittigau (bij Northeim (stad)) en Eichsfeld. Tevens was hij heer van het Werradal en voogd van de kloosters van Bursefelde en Helmarshausen (bij Bad Karlshafen).
Hendrik was zwager van Egbert II van Meißen. Egbert verloor al zijn titels omdat hij volhardde in de opstand tegen keizer Hendrik. Het markgraafschap van Friesland werd door de keizer aan bisschop Koenraad van Zwaben (bisschop) van Utrecht toegewezen. Toen die in 1099 werd vermoord claimde Hendrik de functie, op grond van de aanspraken van zijn vrouw. Dit werd door de keizer gehonoreerd en Hendrik werd benoemd tot markgraaf van Friesland. Toen Hendrik naar Friesland trok, werd hij daar gedood terwijl zijn vrouw ternauwernood ontkwam. Hierover bestaan meerdere lezingen:
Hendrik is gesneuveld in een veldslag bij Norden.
Hendrik werd feestelijk ontvangen in Staveren door een gezelschap van Utrechtse ministerialen en voorname inwoners van Friesland en Staveren. Tijdens de ontvangst probeerden ze Hendrik te vermoorden. De aanslag mislukte en Hendrik en zijn vrouw vluchtten per schip naar Deventer maar ze werden door de Friezen ingehaald. Hendrik werd neergestoken en vervolgens door de Friezen overboord geworpen, zodat hij verdronk.
Hendrik is begraven in de abdij van Bursefelde.
[wikipedia]

Hendrik getrouwd Gertrudis van Brunswijk. Gertrudis (dochter van Egbert I van Meißen en Irmengard van Susa) is geboren circa 1058; is gestorven op 9 dec 1117 in Braunschweig,,Niedersachsen,Deutschland. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Gertrudis von Braunschweig

Aantekeningen:

Giselbert was in 1035 graaf van Longwy en Salm, voogd van de abdij van Echternach en de abdij van Sint Maximinus. In 1047 volgde hij zijn broer Hendrik op als graaf van Luxemburg. Giselbert liet de eerste muren van de stad Luxemburg bouwen. Hij was berucht om zijn plundertochten in het bisdom Trier maar omdat hij een trouwe aanhanger van keizer Koenraad II de Saliër de was, weigerde die de aanklachten tegen Giselbert in behandeling te nemen. Uiteindelijk werden deze kwesties opgelost door bemiddeling van Giselberts broer, bisschop Adalbero III van Metz. Op zijn sterfbed deed Giselbert grote schenkingen aan de abdij van Sint Maximinus.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Otto erfde het graafschap Northeim. Tijdens het bestuur van regentes Agnes van Poitou kreeg Otto een belangrijke positie in Duitsland. Agnes probeerde haar macht te behouden door de hoogste adel zoveel mogelijk macht te ontzeggen. Ze bestuurde met hulp van de geestelijkheid, ministerialen en de lager adel. Door dat beleid werd Otto in 1061 tot hertog van Beieren benoemd.

Een jaar later al kreeg Otto te maken met de hovelingen die ontevreden waren over het beleid van Agnes. Hij sloot zich aan bij deze fractie, waar onder anderen Egbert I van Meißen en de aartsbisschoppen Anno II van Keulen, Adalbert van Bremen en Siegfried I van Mainz toe behoorden. Na een feestmaal in de palts van Kaiserswerth nodigde Anno de jonge Hendrik IV uit om zijn schip te bezichtigen. Toen de jongen en de samenzweerders aan boord waren, voer het schip onverhoeds weg. Hendrik sprong in paniek overboord en zou zijn verdronken als Egbert hem niet was nagesprongen en hem had gered. De samenzweerders eisten dat Agnes de regeringsmacht aan hen zou overdragen, en zij gaf toe.

Als hertog ondernam hij in 1062 een veldtocht naar Hongarije om de daar verdreven koning Salomo weer op de troon te zetten. Ook voerde Otto verschillende politieke missies uit in Italië, en nam in 1069 deel aan een veldtocht tegen de Slaven. Tegen deze tijd hadden Otto en Hendrik een slechte verhouding gekregen door de situatie in Saksen: Hendrik probeerde de grote koninklijke bezittingen rond de Harz (uit de tijd van de Saksische koningen) zeker te stellen en te vergroten, terwijl Otto als graaf van Northeim dat als een bedreiging zag. In 1070 beschuldigde een ridder uit Saksen, Egeno van Konradsburg, Otto ervan dat hij hem opdracht had gegeven om de koning te vermoorden. Ook toen al was het duidelijk dat deze beschuldiging bedoeld was om Otto uit zijn machtige positie te kunnen zetten en zijn bezittingen te confisqueren. Dit plan was uitgewerkt door de Hessische graven Giso II en Adalbert van Schauenburg, die Egeno hadden betaald om Otto te beschuldigen. De koning beval Otto om naar het hof in Goslar te komen, om in een tweegevecht met Egeno door een godsoordeel zijn onschuld te bewijzen. Otto vermoedde een valstrik en kwam in opstand, gesteund door Magnus van Saksen. Op pinksterdag 1071 moesten zij zich echter aan de keizer onderwerpen. Hun functies, leengoederen en eigen bezittingen werden hen afgenomen en ze werden gevangen gezet. Otto werd in 1072 weer vrijgelaten en kreeg zijn eigen bezittingen weer terug. Omdat Magnus niet van zijn hertogstitel af wilde zien bleef hij gevangen. Otto's schoonzoon Welf IV verstootte zijn vrouw en werd tijdens het kerstfeest van 1070 te Goslar beleend met het hertogdom Beieren, zonder dat Hendrik IV hierover met de Beierse adel had overlegd. Giso en Adalbert werden door volgelingen van Otto vermoord. Egeno van Konradsburg werd beschuldigd van roof, hem werden de ogen uitgestoken
In 1073 deden de groten van Saksen, onder leiding van Otto, hun beklag bij koning Hendrik IV in Goslar (in Saksen). De koning wilde niet naar hun klachten luisteren, en toen de Saksen met een leger terugkwamen vluchtte hij naar de Harzburg. Toen de Saksen dit kasteel belegerden, moest Hendrik weer vluchten. Magnus van Saksen, die in de Harzburg was opgesloten, werd daarna bevrijd. Het lukte Hendrik niet om een leger op de been te brengen en zo was hij tot een compromis gedwongen (vrede van Gerstungen, 1074). Hendrik beloofde met name om een aantal kastelen te ontmantelen, waaronder de Harzburg. Otto kreeg zijn belangrijkste titels terug (ook die van hertog van Beieren, maar zou die functie niet meer daadwerkelijk uitoefenen), en ook Magnus zal in zijn rechten zijn hersteld. Welf stelde zich in de ontbrandende investituurstrijd duidelijk aan de kant van de paus op.
Ook Otto koos in 1074 ook de kant van de paus. In 1075 wist Hendrik echter een Saksisch leger te verslaan bij het klooster Homburg aan de Unstruth (ten westen van Erfurt). De Saksische edelen moesten voor het hele leger, barrevoets om genade smeken. Hendrik spaarde hun leven maar nam veel van hun leengoederen af. Otto werd licht gestraft, hij verloor de hertogstitel van Beieren maar werd wel stadhouder van Saksen. Desondanks stelde Otto zich kandidaat als koning toen Hendrik door de paus in de ban was gedaan. Ook nadat de banvloek ongedaan was gemaakt hielden de vorsten hun verzet tegen Hendrik vol, maar ze kozen op 15 maart 1077 Rudolf van Rheinfelden, de hertog van Zwaben tot koning. Otto nam zijn verlies en werd Rudolfs belangrijkste veldheer. Otto vocht voor Rudolf in de slag bij Mellrichstadt, de slag bij Flarchheim (27 januari 1080, met onbesliste uitkomst hoewel Hendrik daar de Heilige Lans (Wenen) op Rudolf buitmaakte) en in de Slag bij Hohenmölsen.
In 1081 viel Otto van zijn paard en brak een been. Twee jaar later overleed hij aan de gevolgen van die verwondingen. Kort voor zijn dood zou hij nog een klooster hebben gesticht dat was gewijd aan Blasius van Sebaste. Otto werd begraven in de Nicolaaskapel te Northeim (stad).
[wikipedia]

Otto getrouwd Richenza van Zwaben. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Egbert was een zoon van graaf Liudolf van Brunswijk en Gertrudis van Billung. Van zijn vader erfde hij, tesamen met zijn broer, in 1038 het markgraafschap Brunswijk. Voor zijn Oostfaalse bezittingen was hij leenman van de bisschop van Hildesheim. In 1057 werd Egbert in één klap een belangrijke hoveling: een groep Saksische opstandelingen onder leiding van Otto, de buitenechtelijke zoon van Bernard II van Brandenburg, probeerde in een hinderlaag de zesjarige Hendrik IV (keizer) en zijn moeder Agnes van Poitou (1024-1077) te vermoorden. Egbert en zijn broer Bruno II kwamen Hendrik en zijn moeder te hulp en wisten de aanval af te slaan. Bruno sneuvelde bij de gevechten en Egbert werd zwaar gewond. Egbert genas en kreeg als beloning naast zijn eigen functies, ook de functies die zijn broer had gehouden. In die rol was hij vazal van de bisschop van Bremen. Ook trouwde hij in dat jaar de bijna twintig jaar oudere Ermengard van Susa, weduwe van Otto III van Zwaben, dochter van Manfred II Olderik van Turijn en een verwante van de keizerlijke familie.
In 1058 nam Egbert deel aan de expeditie tegen graaf Floris I van Holland. In 1063 besliste hij in de stiftkerk van Goslar, de bloedige vete tussen de bisschop van Hildesheim en de abt van Fulda in het voordeel van de bisschop. Een koninklijk onderzoek naar de gang van zaken concludeerde dat Egbert daarbij geen misdaad had begaan. Egbert was in 1062 één van de deelnemers aan de ontvoering van de minderjarige Hendrik IV, wat een coup was tegen het regentschap van diens moeder. Toen Hendrik in paniek van een schip in de Rijn sprong, is Egbert hem nagesprongen en heeft hem zo het leven gered. Na de politieke ondergang van bisschop Adelbert van Bremen in 1066, wist Egbert zijn Friese goederen aan diens leenheerschap te onttrekken. In 1067 werd hij beleend met Meißen. Egbert maakte tijdens het kerstfeest van 1067 te Goslar, met Hendrik plannen om te scheiden van Ermengard om te trouwen met de jonge en rijke Adela van Leuven. Egbert heeft nog een brief geschreven over zijn voornemen tot scheiding en is daarna aan een plotselinge koorts overleden.
[wikipedia]

Egbert getrouwd Irmengard van Susa. Irmengard (dochter van Manfred II Olderik van Turijn en Bertha van Este) is geboren circa 1020; is gestorven op 19 jan 1078. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

was graaf van Luxemburg en de Moezelgouw, voogd van de dubbelabdij Stavelot-Malmedy en de abdij van Sint-Maximinius te Trier. In 1008 kwam Frederik in opstand tegen zijn zwager keizer Hendrik II en zat daarom 1011-2 gevangen maar verzoende zich later met hem.
Frederik was een zoon van graaf Siegfried van Luxemburg en Hedwig van Nordgau. Hij trouwde rond 995 met Irmtrud van de Wetterau (ca. 978 - ca. 1020), erfgename van het kasteel Gleiberg (in de huidige gemeente Wettenberg).
[wikipedia]

Frederik getrouwd Irmtrud van Wetterau. Irmtrud (dochter van Herbert van de Wetterau en Irmtrud van Avalgau) is geboren circa 978; is gestorven na 1036. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Bernhard was een van de Saksische edelen die op 30 april 1002 de troonpretendent Ekhard I van Meißen doodde.
[wikipedia]

Bernhard getrouwd Eilika. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Behalve de Friese graafschappen Oostergo, Zuidergo en Westergo, was hij ook graaf van Braunschweig (stad) en de Derlingau. Liudolf stierf in 1038, toen het gevolg van Koenraad in Italië door ziekten werd geteisterd.
[wikipedia]

Liudolf getrouwd Gertrudis van Billung. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Manfred volgde zijn vader in het jaat 1000 op als markgraaf van Turijn en graaf van Susa, Auriate, Asti, Bredulo, Tortona, Piacenza, Fidenza, Parma en Vercelli. Hij voerde een actieve politiek om zijn macht en bezit uit te breiden waarbij hij er doelbewust naar streefde het centrale gezag aan de ene kant te vriend, maar aan de andere kant ook zo zwak mogelijk te houden.
In 1001 nam Manfred deel aan de veldtocht van Otto III tegen Benevento. In 1002 werd Manfreds buurman Arduin van Ivrea gekozen tot koning van Italië. Manfred vermeed zorgvuldig om partij te kiezen tussen Arduin en Hendrik II. In 1007 had Manfred echter het kamp van Hendrik II gekozen. Zijn broer werd tot bisschop van Asti benoemd, als vervanger van een aanhanger van Arduin van Ivrea. Toen de aartsbisschop van Milaan zich tegen deze gang van zaken verzette liet Manfred zijn broer door de paus wijden.
Manfred probeerde in 1015 tevergeefs het markgraafschap Ivrea te verwerven, dat hem al in 1001 door Otto III was beloofd. Toen hem dit leek te gaan lukken vonden de andere Italiaanse machthebbers en Hendrik II dat hij zo te machtig zou worden. Na enkele gevechten moest hij zich terugtrekken en probeerde hij zonder succes Ivrea aan Rudolf III van Bourgondië toe te spelen. Uiteindelijk zag Manfred af van Ivrea en verzoende hij zich met de keizer. In 1016 vocht Manfred nog een oorlog uit met hertog Bonifatius van Toscane. Manfred begon Hendrik II steeds meer als een bedreiging te zien. Uit angst voor confiscatie van zijn bezit verkocht hij grote landgoederen uit zijn privebezit (1 miljoen juk, dat is 3500 a 4000 km2!) aan een stroman, een zekere priester Siegfried, maar de keizer liet alle bezittingen en lenen van Manfred ongemoeid. Na het overlijden van Siegfried bleek Manfred zijn erfgenaam te zijn. Na het overlijden van Hendrik was Manfred een tegenstander van de keuze van Koenraad II de Saliër. Samen met andere Italiaanse edelen probeerde hij Franse edelen in de Italiaanse kroon te interesseren, maar uiteindelijk moesten ze toch Koenraad als koning erkennen.
Manfred en zijn vrouw Bertha stichtten samen de kloosters Santa Maria di Caramagna en San Giusto in Susa. Ze herbouwden de Santa Maria Maggiore in Susa en het Petrus en Andreas klooster in Novalesa. Manfred ommuurdde de steden Exilles en Bardonecchia. Manfred werd begraven in de kathedraal van San Giovanni in Turijn.
[wikipedia]

Manfred getrouwd Bertha van Este. Bertha is geboren circa 990; is gestorven na 4 nov 1037. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Siegfried erfde van zijn vader Wigerik van Lotharingen en zijn broers de functies van graaf van de Moezelgouw en de Ardennengouw, voogd van de Abdij van Sint Maximin te Trier en van de Abdij van Echternach, en grote bezittingen in Opper-Lotharingen. Hij ruilde bezittingen bij Ettelbruck met de abdij van Sint Maximin tegen een strategisch gelegen plek aan de Alzette, waar hij in 963 een kasteel bouwde. Dit kasteel kreeg de naam Lucilinburhuc (klein kasteel) en groeide later uit tot de stad Luxemburg. In 964 bouwde hij ook een kasteel in Saarburg. Hij steunde de koningsverkiezing van Otto III. Siegfried kwam in 985 zijn neef Godfried van Verdun te hulp toen de stad Verdun werd aangevallen door een Frans leger. Godfried en Siegfried werden verslagen en gevangengenomen. Na de dood van koning Lotharius van Frankrijk in 986 werden ze weer vrijgelaten. Op het einde van zijn leven werd Siegfried geëxcommuniceerd toen hij de bisschop van Verdun gevangen had gezet. Bij zijn dood in 998 werd Siegfried opgevolgd door zijn oudste zoon Hendrik.
[wikipedia]

Siegfried getrouwd Hedwig van Nordgau circa 950. Hedwig is geboren in 937; is gestorven op 13 dec 993. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Haar afkomst is niet met zekerheid bekend. Er zijn twee genoemde mogelijkheden:
dochter van graaf Eberhard IV van de Nordgau, graaf van de Elzasser Nordgau, en Luitgard van Lotharingen. Pro: Eberhard was graaf in de Elzas, en dat is relatief dicht bij Luxemburg. Contra: Siegfried zou dan haar oom zijn geweest, en dat zou dit huwelijk praktisch onmogelijk hebben gemaakt.
dochter van Berthold van Schweinfurt, onder andere graaf van de Beierse Nordgau. Pro: verklaart de Beierse connecties van hun kinderen. Contra: de afstand, en zijn enige bekende vrouw (Heliksuinda van Walbeck) was te jong om moeder van Hedwig te zijn - maar mogelijk was er een eerdere echtgenote.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Na de dood van zijn vader Udo van de Wetterau in 949 werd Herbert graaf van de Kinziggau, de Engersgouw, en de Wetterau. Ook erfde hij de burcht Gleiberg, hoog op een basaltrots in het huidige Gießen (district). In 976 kreeg Herbert de grafelijke rechten voor de Gleiberg en omgeving: het graafschap Gleiberg. Herbert verwierf ook de titel van paltsgraaf. In 981 volgde hij keizer Otto II naar Italië en nam in 982 deel aan de rampzalig verlopen slag van Crotone tegen de Saracenen.
[wikipedia]

Herbert getrouwd Irmtrud van Avalgau. Irmtrud (dochter van Megingoz en Gerbera van Gullik) is geboren in 957; is gestorven in 1020. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Siegfried getrouwd Etehelinde. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Bruno van Brunswijk

Aantekeningen:

Bruno was graaf van Braunschweig, de Noordthüringengau en in de Derlingau. Volgens middeleeuwse overlevering was Bruno stichter van de stad Braunschweig maar het is aangetoond, dat de twee nederzettingen waaruit die stad is ontstaan, reeds uit de negende eeuw dateren. Bruno nam in 990 deel aan een veldtocht tegen Bohemen. Hij werd in zijn eigen kasteel gedood door ene Milo, een persoonlijke vijand.
[wikipedia]

Bruno getrouwd Gisela van Zwaben. Gisela (dochter van Herman II van Zwaben en Gerberga van Bourgondië) is geboren op 11 nov 995; is gestorven op 14 feb 1043. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

In haar tweede huwelijk trouwde Gisela met Ernst I van Zwaben. Na diens dood werd zij in 1015 regent van het hertogdom Zwaben.
Zij huwde ten slotte in 1016 met Koenraad, graaf van Speyer en Worms. Koenraad was afkomstig uit de hoge adel maar had slechts een bescheiden positie geërfd. De beide echtelieden waren familie in de achtste graad (ze stammen allebei af van Hendrik de Vogelaar, de moeder van Gisela, Gerberga van Bourgondië, en de grootvader van vaderskant van Koenraad, Otto I van Karinthië, waren achternicht en achterneef van elkaar). Dit was volgens de regels van die tijd een legaal huwelijk (verwantschap in de zevende graad was verboden) maar keizer Hendrik II de Heilige, die bloedverwantschap graag gebruikte om de huwelijkspolitiek van de adel te frustreren, maakte bezwaar tegen het huwelijk. Koenraad en Gisela werden verbannen en Gisela verloor haar functie als regent van Zwaben. In 1020 verzoenden Koenraad en Hendrik zich weer en konden Koenraad en Gisela terugkeren.
Koenraad werd in 1024 tot koning gekozen, en gekroond door de aartsbisschop van Mainz. Die weigerde echter om Gisela te kronen waardoor die op 21 september 1024 te Keulen apart tot koningin werd gekroond. Op 26 maart 1027 werden Koenraad en Gisela te Rome ook tot keizer en keizerin gekroond. Op de terugweg gaf ze schenkingen aan de abdij van Sankt Gallen, voor het lezen van missen voor zichzelf en voor haar zoon Hendrik.
Gisela was politiek zeer actief. Ze nam deel aan meerdere synodes. In 1027 wist ze te bereiken dat haar neef, Rudolf III van Bourgondië, bij testament zijn koninkrijk aan Koenraad naliet. In 1034 kwam Bourgondië, na twee jaar verzet door een groep weerspannige edelen en bisschoppen, daarmee definitief bij Duitsland. In 1039 zou Bourgondië een verregaande autonomie krijgen van Hendrik III. Ook wist zij in 1033 te Merseburg een vrede met Mieszko II Lambert van Polen te sluiten. Ze bemoeide zich volop met benoemingen van bisschoppen en abten. En ook bemiddelde Gisela regelmatig tussen Koenraad en haar zoon Ernst II van Zwaben, die herhaaldelijk in opstand kwam tegen zijn stiefvader. Uiteindelijk gaf ze op en liet ze Ernst vallen, die in 1030 dan ook om het leven kwam (en dan kan die nog niet ouder dan 15 zijn geweest!). Ernst II zou voortleven in de literatuur: hij is de inspiratie voor het middeleeuwse epos "hertog Ernst". Herman, de tweede zoon uit het huwelijk van Gisela met Ernst, werd hierdoor later hertog van Zwaben. In 1037 bezocht Gisela de graven van de apostelen in Rome. Na het overlijden van Koenraad steunde Gisela haar zoon Hendrik III maar dit leidde tot spanningen en haar invloed nam snel af. Gisela werd begraven in de dom van Speyer, waar het lichaam van Koenraad al eerder was begraven.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Manfred volgde zijn vader op in 977 en werd markgraaf van Turijn, markgraaf van Susa en graaf van Auriate. Later werd hij ook graaf van Albenga, Asti, Alba, Bredelo en Ventimiglia. Manfred was in zijn tijd de grootste landeigenaar van Noord-Italië en een machtig feodaal heer. Hij liet zijn bezittingen vooral door verwanten en vazallen besturen. Manfred controleerde de handelswegen naar Bourgondië en de Provence, en werd rijk door tolheffing en muntslag. Hij was zeer actief in de ontginning van woeste grond, die in de tijd na het verval van het Romeinse Rijk was verlaten. Manfred stichtte daarbij een groot aantal kloosters en kastelen. Vooral de kloosters hadden een belangrijke rol en kregen grote hoeveelheden woeste grond als schenking, om te ontginnen. Manfred oefende als voogd een strakke controle over deze kloosters uit. Onder zijn bewind kwam Pavia tot grote bloei.
[wikipedia]

Manfred getrouwd Reggio. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Wigerik was een broer van Frederik, abt van de rijksabdijen van Gorze und Saint-Vanne. Vermoedelijk was hij de zoon van graaf Odacar (ca. 850 - na 901) van de Bliesgouw en de Ardennengouw, die met Reinier I van Henegouwen succesvol tegen koning Zwentibold in opstand kwam. Odacar was zoon van graaf Wigirik (ca. 820 - na 877) van de Ardennengouw en zijn vrouw Eva.
Na de dood van Lodewijk het Kind in 911 verwierp de adel van Lotharingen de soevereiniteit van Koenraad I en kozen Karel de Eenvoudige van West-Francië als hun koning. Aanvankelijk werd de militaire autoriteit in Lotharingen toegewezen aan graaf Reinier I van Henegouwen, maar na diens dood in 915 werd Wigerik paltsgraaf van Lotharingen. Er was in die tijd geen hertog van Lotharingen, als paltsgraaf voerde Wigerik ook de taken van hertog uit en was dus ook militair verantwoordelijke in Lotharingen.
Hij is begraven in de door hem gestichte Hadelinusabdij.
Kunigunde hertrouwde met Richwin van Verdun, zoon van Giselbert I van Maasgouw.
[wikipedia]

Wigerik getrouwd Kunigunde van de Ardennen. Kunigunde (dochter van Ermentrudis) is geboren circa 890; is gestorven circa 940. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Kunigunde van de Ardennen (ca 890-ca 940) was de moeder van Siegfried, de stichter van Luxemburg, en van Adalbero I, bisschop van Metz, en was getrouwd met paltsgraaf Wigerik van Lotharingen. Kunigunde was hoogstwaarschijnlijk een dochter van 'Irmintrud' en een man wiens naam niet met zekerheid bekend is, mogelijk Reinier I van Henegouwen. Wel is zeker dat haar moeder een zus was van de Franse koning Karel de Eenvoudige. Beiden waren kinderen van Lodewijk de Stamelaar, wiens grootvader, Lodewijk de Vrome, een kind van Karel de Grote was. Hierdoor was het eerste Luxemburgse huis, dat gesticht werd door Kunigundes zoon Siegfried, nauw verwant aan Karel de Grote. Kunigunde hertrouwde met Richwin van Verdun, zoon van Giselbert I van Maasgouw.
[wikipedia]

Aantekeningen:

n 914 werd Udo benoemd tot graaf van de Wetterau en stichtte een Mariakerk in Wetzlar. De Wetterau was een van de graafschappen van zijn vader Gebhard van Franconië geweest en Udo verwierf ook nog twee andere graafschappen die van hem waren geweest: de Rijngouw in 917 en de Lahngouw in 918.
Udo is vooral bekend door de slag bij Andernach op 2 oktober 939. De opstandige hertogen Giselbert II van Maasgouw en Everhard III van Franken hadden de graafschappen van Udo en zijn neef Koenraad (graaf van de Neder-Lahngouw) ten oosten van de Rijn geplunderd. Hun strijdmacht was zo groot dat Udo en Koenraad hen niet konden weerstaan. Maar toen de opstandelingen bij Andernach de Rijn weer overstaken om terug te keren naar Lotharingen hadden Udo en Koenraad een kans. Giselbert en Everhard waren nog bij hun achterhoede op de oostelijke oever toen het grootste deel van hun leger de oversteek al had gemaakt. Op dat moment vielen Udo en Koenraad aan en versloegen de troepen die nog achtergebleven waren. Everhard werd daarbij gedood en Giselbert verdronk toen hij over de Rijn probeerde te vluchten. De opstand was hiermee gebroken en koning Otto I de Grote kon eenvoudig zijn gezag herstellen. Udo werd hierdoor een gunsteling van Otto: bij de dood van Koenraad (949) werd hij ook benoemd tot graaf van de Neder-Lahngouw en Udo kreeg van Otto het recht om zijn graafschappen en andere lenen naar eigen goeddunken onder zijn zonen te verdelen.
[wikipedia]

Udo getrouwd NN. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Toen zijn zoon Godfried in 977 werd gedood tijdens een veldtocht van Otto II in Bohemen, trok Megingoz IV zich terug en bestuurde zijn bezittingen.
Gerberga, de echtgenote van Megingoz, stichtte de abdij van Vilich, ten noordoosten van Bonn. Zij stierf in 995. Megingoz stierf kort daarop, na 998.
[wikipedia]

Megingoz getrouwd Gerbera van Gullik [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Zij was een dochter van Godfried van Gulik uit de familie van Matfrieden en Ermentrudis, mogelijk de oudste dochter van koning Karel de Eenvoudige, die ook koning van Lotharingen was, maar in 923 werd afgezet. Van vaderskant was zij een kleindochter van Gerard I van de Metzgau en Oda van Saksen, dochter van hertog Otto I van Saksen, de grondlegger van de macht der Ottonen.
[wikipedia]

Herman getrouwd Gerberga van Bourgondië. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Arduin werd in de periode tussen 935 en 940 graaf van Auriate en verdreef de Saracenen uit het dal van Susa. In 941 veroverde hij de stad Turijn en vestigde daar zijn residentie. Later creëerde de Italiaanse koning Hugo van Arles de mark Turijn en benoemde Arduin tot markgraaf. Arduin veroverde Albenga, Alba, en Ventimiglia. Hij werd voogd van Novalesa-Breme en misbruikte zijn positie om zich eigendommen van het klooster toe te eigenen. Ook gaf hij bezittingen van het klooster die hij op de Saracenen had terug veroverd, niet aan het klooster terug. De kloosterlingen beklaagden zich hierover bij de paus en de keizer maar ook hun vermaningen maakten geen indruk op Arduin. In 951 ontzette hij Adalbert-Atto van Canossa en de koningin-weduwe Adelheid die door Berengarius II van Italië werden belegerd. Hierna koos hij de zijde van Otto I de Grote waardoor hij werd bevestigd in zijn positie als markgraaf. In 975 is hij een van de aanvoerders die de Saracenen definitief uit Fraxinetum wist te verdrijven.
[wikipedia]

Arduin getrouwd Emilia. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Adalbert-Atto was een vazal van de bisschop van Reggio toen hij in 951 toevlucht bood aan koningin Adelheid. Koning Otto en Arduin van Auriate, markgraaf van Turijn, dwongen Berengarius II van Italië om het beleg op te heffen. Dit was het begin van Adalbart-Atto's opkomst, en van zijn verbondenheid met Arduin - zijn dochter zou later met Arduins zoon trouwen. In 958 werd Adalbert-Atto benoemd tot graaf van Canossa en in 961 stichtte hij daar het Sint Appoloniusklooster. In 962 is hij ook graaf van Modena en Reggio, en in 977 ook van Mantua. Dit waren allemaal graafschappen die daarvoor onder het gezag van de bisschoppen van die steden vielen. Voor Adalbert-Atto werd voor deze drie graafschappen een regeling getroffen waarbij de bisschoppen de grafelijke rechten over de steden behielden, en Adalbert-Atto de grafelijke rechten over de omliggende gebieden kreeg. Hij koos uiteindelijk Mantua als residentie en zou zich op grote schaal kerkelijke bezittingen hebben toegeëigend. Adalbert-Atto verbond zich met Hendrik II van Beieren (hertog) toen die in 984 probeerde om keizer te worden. Hendrik gaf hem de titel markgraaf, waardoor Adalbert-Atto ook macht kreeg over Parma, Piacenza, Bergamo, Cremona en Brescia. Hoewel het Hendrik uiteindelijk niet lukte om koning te worden lijkt het erop dat Adalbert-Atto tenminste een deel van zijn nieuwe bezittingen heeft kunnen behouden omdat ook zijn zoons daar later functies bekleedden. Adalbert-Atto is begraven in het Sint Appoloniusklooster te Canossa.
[wikipedia]

Adalbert-Atto getrouwd Hildegard. Hildegard is geboren circa 930; is gestorven op 11 jan 982. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Gebhard was in 897 graaf van de Rijngouw. In 903 werd hij benoemd tot hertog van Lotharingen, in welke positie hij blijkbaar zonder veel problemen kon samenwerken met Reinier I van Henegouwen, de machtigste edelman in Lotharingen. Gebhard verwierf in 904 de Wormsgouw en in 909 de Wetterau. Gebhard sneuvelde bij Augsburg in de strijd tegen de Magyaren.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Heribert, was via zijn vader Pepijn van Vermandois en zijn grootvader Bernard van Italië (die een onecht kind was), een directe afstammeling van in de mannelijke lijn Karel de Grote. Door een succesvoll bestuur en een handige politiek in de strijd rond de koningstitel van West-Francië werd Herbert een van de machtigste edelen in het noorden van Frankrijk.
In 886 versloeg Herbert de Vikingen bij Parijs en werd hij graaf van Soissons en lekenabt van Saint-Crépin in Soissons, in 888 werd hij graaf van Meaux en Madrie, en gaf leiding aan de verdediging van de Seine en de Oise tegen de Vikingen. Hij was samen met aartsbisschop Fulco van Reims en zijn broer Peppijn, een van de leiders van de oppositie tegen de nieuwe koning Odo van Parijs, die in 888-898 de eerste Capetinger op de Franse troon was. In deze periode herbouwde Herbert het kasteel van Château-Thierry. Op 28 januari 893, de verjaardag van het overlijden van Karel de Grote, kroonden Herbert, Peppijn en Fulco, Karel de Eenvoudige tot tegenkoning. Odo wist echter gaandeweg de aanhangers van Karel voor zich te winnen, en Herbert moest in 895 naar Bourgondië vluchten. Het volgende jaar verzoende Herbert zich met Odo en kreeg daarbij de Vermandois toegewezen. De verzoening werd bezegeld door het huwelijk van hun kinderen. Daarop werd de Vermandois echter veroverd door Rudolf van Cambrai, broer van Boudewijn II van Vlaanderen, die meende zelf recht op het graafschap te hebben. Herbert wist hem echter te verslaan en doodde Rudolf op 28 juni 896. Vervolgens breidde Herbert zijn gezag uit en werd heer van Beauvais, de Vexin, Chartres en Senlis, en lekenabt van St. Medardus te Soissons, Péronne en Saint Quentin. In 900 viel Boudewijn II van Vlaanderen Herbert nog een keer aan, maar zonder succes. Het lukte het Boudewijn later wel om Herbert en Fulco van Reims te laten vermoorden. De datum van de dood van Herbert was 6 november, het jaartal is niet bekend maar ligt tussen 900 en 907.
[wikipedia]

Herbert getrouwd Bertha van Morvoic. Bertha is geboren in 862; is gestorven in 907. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Godfried van Lotharingen

Aantekeningen:

In een onbekende periode was Godfried een tijd lang als paltsgraaf de vertegenwoordiger van de hertog van Lotharingen. Het ambt werd van 911-915 door Reinier I van Henegouwen (als markgraaf) en aansluitend door Wigerik uitgeoefend. Aangezien Wigerik voor 922 is overleden en Karel III in 923 is afgezet, blijft er slechts een kort tijdsvenster over, waarin Gottfried (ondanks zijn jeugd) als plaatsvervanger van zijn schoonvader in Lotharingen als paltsgraaf kan hebben gefunctioneerd.
Aangezien Gotfried gelijktijdig echter nauw verwant was met Hendrik de Vogelaar en Otto I de Grote en tevens een broer was van Otto I's belangrijke adviseur en latere kanselier Wigfried, is het ook mogelijk dat hij deze positie na 923 ondanks zijn betrekking met de afgezette Karel III, wist te behouden. Het feit dat zijn zoon Godfried I van Neder-Lotharingen in 959 zelf hertog van Neder-Lotharingen werd, in eerste instantie nog als plaatsvervanger van aartsbisschop Bruno van Keulen, de broer van Otto I de Grote en de opvolger van Wigfried in beide posten, spreekt er voor dat relaties met de Saksische dynastie belangrijker waren dan relaties met de West-Franken.
[wikipedia]

Godfried getrouwd Ermentrudis. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

mogelijk de oudste dochter van koning Karel de Eenvoudige, die tevens koning van Lotharingen was, maar in dat gebied in 923 werd afgezet.

Conrad getrouwd Mathilde van West-Francië. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Roger werd een vazal van de kinderloze Rudolf van Auriate en werd door hem als erfgenaam geadopteerd. Na het overlijden van Rudolf trouwde Roger met diens weduwe (de moeder van Arduin) en werd graaf van Auriate.
[wikipedia]

Aantekeningen:

stichte het kasteel van Canossa

Lodewijk getrouwd Adelheid. Adelheid en is gestorven. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Udo nam in 861 samen met zijn broers deel aan de mislukte opstand van Karloman van Beieren tegen diens vader Lodewijk de Duitser. Daarna vluchtten ze naar hun familielid Adalhard de Seneschalk aan het hof van Lotharius II. Met hem vluchtten ze later naar Karel de Kale. Karel gaf ze verantwoordelijkheden in de verdediging van Neustrië tegen de Vikingen. Dit bracht ze echter ook in conflict met de lokale adel. Uiteindelijk verloren Udo en zijn verwanten in 865 de gunst van Karel, de graafschappen van Udo werden aan Gauzlin van Maine gegeven.
In 876 overleed Lodewijk de Duitser en konden Udo en zijn broers terugkeren naar huis. Ze verplaatsten samen met hun vader in 879 het klooster van St Severus naar Gemünden, waar hun vader intrad als monnik en kort later stierf.
[wikipedia]

Udo getrouwd Judith van Bourgondië. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Hij is de eerste van de graven van de Vermandois die twee eeuwen lang tot de belangrijkste feodale vorsten van Frankrijk hoorden.
In 834 bevrijdde hij samen met andere Italiaanse edelen keizerin Judith van Beieren uit het klooster van Cortona waar ze was opgesloten door haar opstandige stiefzoons en bracht haar naar Lodewijk de Vrome in Aken. Als beloning werd hij in 836 benoemd tot graaf van St. Quentin, Senlis en Peronne. Net als veel andere getrouwen van Lodewijk de Vrome steunde hij na diens dood in 840 zijn jongste zoon Karel de Kale maar Pepijn koos de kant van Lotharius I toen die optrok naar Parijs. Na het verdrag van Verdun werd hij blijkbaar weer zonder problemen vazal van Karel en behield zijn functies.
Pepijn was getrouwd met een onbekende vrouw. Op grond van het gegeven dat zijn kinderen goederen in de Vexin erfden wordt verondersteld dat zij dochter was een edelman Theoderic uit de Vexin, die achterkleinzoon was van Childebrand. Theoderics vader en grootvader heetten beiden Nibelung
[wikipedia]

Aantekeningen:

Gerard kwam in 897 in conflict met koning Zwentibold van Lotharingen. Die ontnam hem eerst zijn positie maar Gerard en Zwentibold verzoenden zich weer. Het conflict was echter niet opgelost en Gerard en zijn broer Matfried (graaf van de Eiffel) namen de leiding op zich van een opstand, en versloegen en doodden Zwentibold in 900 in een veldslag bij Susteren. Gerard trouwde direct met Zwentibolds weduwe Oda (ca. 880 - na 952), een dochter van Otto I van Saksen, maar het lukte Gerard en Matfried niet om hun gezag over Lotharingen te vestigen. In 903 werd Gebhard van Franconië tot hertog van Lotharingen benoemd. Gerard was in 906 in conflict met een graaf Koenraad, vermoedelijk Koenraad I van Franken (een neef van Gebhard) die door Koenraad de Oudere (een broer van Gebhard) met een leger was gezonden om Gebhard te ondersteunen. Gerard sneuvelde in 910 in gevecht met een Beiers leger.
Gerard was zoon van Adelhard van Metz (ca. 850 - 2 januari 890), graaf van Metz en lekenabt van Echternach, die zoon was van Adalhard de Seneschalk, en van een dochter van Matfried van de Eifelgouw (ca. 820 - na 18 september 882). Matfried wordt in 843 al genoemd als graaf van de Eifelgouw en in 877 staat hij op een lijst van edelen die de koning van West-Francië zullen bijstaan als die de Maas zou oversteken.
[wikipedia]

Gerard getrouwd Oda van Saksen in 900. Oda (dochter van Otto I de Illustere van Saksen en Hedwig van Babenberg) is geboren circa 884; is gestorven op 2 jul 952. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Rudolf getrouwd Bertha van Zwaben. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Lodewijk IV Transmarinus
• Naam: Lodewijk IV d'outremer

Aantekeningen:

na de nederlaag van zijn vader in 923 door zijn moeder naar Engeland in veiligheid gebracht; wordt na de dood van koning Rudolf van Bourgondië door de groten o.l.v. Hugo de Grote, graaf van Parijs, teruggeroepen (vandaar later bijgenaamd 'van Overzee' 'Transmarinus', 'd'outremer') en gekroond tot koning van West-Francië Laon 19.6.936; moet Hugo de Grote echter naar Parijs volgen en verheffen tot 'dux Francorum' 25.7.936 die daarmee een soort hofmeierspositie verwerft; ontsnapt aan diens hof 937 waarna enkele jaren van interne strijd volgen; tracht aanvankelijk ook Lotharingen te herwinnen, maar sluit dan in nov. 942 met Otto I (Duits koning 936/973; keizer sinds 962) een verdrag te Visé aan de Maas, waarbij hij van Lotharingen en een deel van Bourgondië afziet; wordt in de voortgaande strijd met Hugo de Grote gevangen genomen door Vikingen te Rouen 13.7.945 en uitgeleverd aan Hugo de Grote, uit welke gevangenschap hij onder militaire druk van Otto I wordt bevrijd 1.7.946; vestigt zich dan niet meer in de gebruikelijke Karolingische residentie Laon, maar trekt zich terug in de palts te Compiègne totdat een definitieve vrede met Hugo tot stand komt 950; overl. aan de gevolgen van een val van zijn paard Reims 10.9.954

Lodewijk getrouwd Gerberga van Saksen in 939. Gerberga (dochter van Hendrik de Vogelaar en Mathildis van Ringelheim) is geboren in in Nordhausen; is gestorven op 5 mei 984 in Reims,,Champagne-Ardenne,France. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

doet als weduwe van haar eerste gemaal (Giselbert van Lotharingen') schenkingen aan het klooster Echternach 939; als gemalin van haar tweede echtgenoot gezalfd tot koningin der Franken Reims einde 939; speelt herhaaldelijk een actieve rol tijdens diens regering (zij wordt belast met de verdediging van Laon in 941 en die van Reims in 946; zij vergezelt hem op veldtochten naar Aquitanië in 944 en Bourgondië in 949); roept de gewapende hulp van haar broer Otto I in om de vrijlating van Lodewijk uit diens gevangenschap 945/946 te bewerken; verkrijgt van hem de abdij Notre-Dame de Laon 95 1; kan na zijn dood de verheffing van hun dan pas 13-jarige zoon Lotharius tot Westfrankisch koning (Reims 12.11.954) slechts bereiken met toestemming van Hugo de Grote die hij dan (evenals eerstijds zijn vader) naar Parijs moet volgen en die hij dan ook nog tot hertog van Aquitanië en van Bourgondië moet aanstellen; ondervindt in haar moeilijke positie als formeel regentes o.a. steun van haar schoonzoon Ragenold van Roucy; gaat na de dood van Hugo de Grote (16.6.956), die dan zijnerzijds nog slechts minderjarige zoons nalaat, samen met diens weduwe (haar zuster Hedwig) en in nauw overleg met hun broers Bruno (aartsbisschop van Keulen en hertog van Lotharingen) en Otto I, zowel de Karolingische als de Robertijnse belangen in West-Francië besturen; abdis van Notre-Dame de Soissons 959

Aantekeningen:

begr. klooster Nantua, later Saint-Denis. Vormt reeds vanaf 829 het middelpunt van handelen van zijn ouders om hem (in strijd met de als definitief bedoelde Ordinatio Imperii) een eigen rijk te bezorgen; door zijn vader tot koning gekroond en aangesteld tot hertog van Maine, Quierzy sept. 838 en van Aquitanië 13.12.838; strijdt na de dood van zijn vader samen met zijn halfbroer Lodewijk de Duitser tegen hun oudste broer Lotharius I, welke zij verslaan bij Fontenoy (bij Auxerre) 25.6.841; verkrijgt West-Francië bij het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843; wordt na jarenlang verzet van de aristocratie in het hem toebedeelde rijksdeel alsnog door 'bijna alle' wereldrijke en geestelijke groten van Aquitanië tot koning gekozen en door de aartsbisschop van Sens gezalfd en gekroond, Orléans 848; weet echter (o.a. door de voortdurende Noormannen-invallen) pas vanaf 860 een zekere consolidering te bereiken; schaart zich van dan af, samen met Lodewijk de Duitser, aan de zijde van Theutberga wier huwelijk met hun neef Lotharius II kinderloos is, wat dus tot een komende verwerving, althans deling van het middenrijk kan leiden; laat zich na de plotselinge dood van Lotharius II (8.8.869) tot koning van Lotharingen wijden Metz 9.9.869, doch moet het oostelijke deel daarvan afstaan aan Lodewijk de Duitser bij het verdrag van Meersen 8.8.870; laat zich na de dood van zijn neef Lodewijk 11 door paus Johannes VIII tot keizer kronen, Rome 25.12.875; geacclameerd door een Italiaanse Rijksverzameling als 'protector et defensor' (en daarmee feitelijk tot koning) Pavia febr. 876; tracht na de dood van Lodewijk de Duitser (28.8.876) via een bliksemveldtocht naar Aken alsnog het hele middenrijk te verwerven, maar wordt door Lodewijk de Jonge bij Andernach verslagen 8.10.876; treft op een rijksverzameling te Quierzy (waar voor de duur van zijn afwezigheid de erfelijkheid van lenen per cartularium wordt afgekondigd 14.6.877) voorbereidingen om de paus tegen de Saracenen te hulp te komen, maar ziet daartoe in Italië geen kans

Karel getrouwd Ermentrudis op 13 dec 842 in Quierzy,,Picardie,France. Ermentrudis (dochter van Odo graaf van Orléans) is geboren in 830; is gestorven op 6 okt 869. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

was een vooraanstaand edelman onder de Oost-Franken en een zwager van Ernst I van de Nordgau. Hij wordt gezien als de stamvader van de Konradijnen. Gebhard was graaf van de Lahngouw en de Wetterau. Samen met zijn buurman Poppo I van Grabfeld en de bisschoppen Adalbert van Metz en Otgar van Mainz steunde hij in 838 Lodewijk de Vrome tegen Lodewijk de Duitser. In 845 stichtte hij het klooster St Severus in Aarbergen, gaf grote schenkingen aan het klooster en verplaatst het later naar Gemünden. Kort voor zijn dood wordt Gebhard monnik in dit klooster. Sint Severus van Ravenna heeft een belangrijke rol gespeeld bij de bekering van de bevolking van het Westerwald.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Koenraad was een belangrijke vertrouweling van Lodewijk de Vrome. Oorspronkelijk was hij graaf van de Argengau. Hij verwierf grote bezittingen in Schwaben. In 830 was hij ook hertog van Alemannië en voogd van de Abdij van Sankt Gallen, en werd in dat jaar (als aanhanger van de keizer) gedwongen om in het klooster te treden tijdens de eerste opstand tegen Lodewijk de Vrome. In 833-834 deelde hij de gevangenschap van de keizer Lodewijk. In 839 wordt hij vermeld als graaf van de Argengau, Alpgau, Rheingau, Eritgau en Zürichgau. Hij was ook lekenabt van de Abdij van Sint-Germanus van Auxerre.
In 842 was Koenraad namens Karel de Kale en Lodewijk de Duitser een van de drie onderhandelaars in de onderhandelingen voor het verdrag van Verdun. In 844 werd hij ook graaf van de Linzgau. Daarmee bestuurde hij vrijwel het gehele gebied rondom het Bodenmeer. In 849 werd hij graaf van Parijs (onder Karel de Kale dus), Koenraad bleef echter een belangrijke adviseur van Lodewijk de Duitser. Toen Karel en Lodewijk in 859 echter met elkaar in conflict kwamen, moest Koenraad een keuze maken en koos het kamp van Karel. Hij verloor zijn bezittingen in Alemannië en Beieren maar kreeg van Karel het graafschap Auxerre. Dit vormde later de basis voor de Bourgondische bezittingen van de Welfen.
[wikipedia]

Koenraad getrouwd Adelheid van Tours. Adelheid (dochter van Hugo van Tours en Ava van Morvois) is geboren circa 820; is gestorven in 866. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

(Research):komt, opgevoed in een klooster te Fulda, 812 naar Italië en wordt door zijn grootvader Karel de Grote in opvolging van zijn vader Pippijn in september 813 tot (onder)koning van Italië aangesteld; huldigt Lodewijk de Vrome als keizer 814; wanneer deze hem echter bij de z.g. 'Ordinatio imperii' van 817 passeert, komt hij met de groten van zijn rijk in opstand; verslagen geeft hij zich in december van dat jaar over te Châlon-sur-Saône; de rijksvergadering veroordeelt hem te Aken tot de dood; wordt echter door Lodewijk de Vrome 'begenadigd' tot het 'uitsteken van zijn ogen', welke 'ingreep' hij niet overleeft, zodat hij (slechts twee of drie dagen na de ingreep) aan zijn wonden 17.4.818 overlijdt

Aantekeningen:

Otto was een zoon van Liudolf van Saksen en van Oda van Billung. In 877 was hij graaf van de Thüringgau. In 880 volgde hij zijn broer Bruno op, die was gesneuveld tegen de Denen, als hertog van Saksen. Daarmee was hij de eerste die Saksen als erfopvolger bestuurde. Hij had uitstekende relaties met de verschillende koningen en verkreeg zo steeds grotere bevoegdheden en regeerde uiteindelijk praktisch als een zelfstandig vorst in Saksen. Hij was Arnulf van Karinthië zeer behulpzaam bij diens Italiaanse krijgstochten en werd volgens sommige bronnen in dat jaar tot stadhouder van Milaan benoemd. Otto werd ook de opvoeder van Arnulfs zoon Lodewijk IV.
In 897 verwierf Otto nog het graafschap Eichsfeld. In 898 woonde hij de landdag van koning Zwentibold bij in Aken. En het jaar daarna steunde hij de mislukte oorlog van koning Arnulf tegen de Slaven. Daarna onderwierp hij op eigen kracht de aangrenzende Slavische stammen en legde hun een schatting op, en sloeg aanvallen van de Hongaren af. De invallen van de Hongaren leidden ertoe dat steeds meer Saksische en Thüringse edelen zich onder zijn bescherming stelden. In 908 werd Otto voogd van Hersfeld. In dat zelfde jaar nam hij ook de eigendommen van de overleden markgraaf Burkhart van Thüringen in bezit, zonder daarover zelfs maar met het hof van de koning te overleggen.
Nadat Lodewijk IV in 911 zonder erfgenaam overleed, werd aan Otto de koningskroon aangeboden maar hij weigerde wegens zijn leeftijd. In plaats daarvan steunde hij de kandidatuur van Koenraad I van Franken.
Otto is begraven in de kloosterkerk van Gandersheim.
[wikipedia]

Otto getrouwd Hedwig van Babenberg. Hedwig (dochter van Hendrik van Babenberg en Ingeltrude van Friuli) is geboren circa 856; is gestorven op 24 dec 903. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Door de erfenis van zijn vader, Koenraad II van Auxerre, was Rudolf graaf van Bourgondië en Auxerre, en lekenabt van Saint-Maurice. Daarmee was hij de machtigste man van Opper-Bourgondië (West-Zwitserland en Franche-Comté). Nadat Karel de Dikke was afgezet, verkoos de adel van Opper-Bourgondië Rudolf in 888 tot koning. Rudolf probeerde in de onduidelijke politieke situatie om opnieuw een onafhankelijk koninkrijk Lotharingen tot stand te brengen, zoals dat tot 869 had bestaan onder Lotharius II. Hij bezette grote delen van de Elzas en Lotharingen, en liet zich in juni 888 tot koning van Lotharingen kronen in Toul. Hij stootte daarbij evenwel op Arnulf van Karinthië en diende in oktober 888 op de rijksdag van Regensburg, Lotharingen op te geven in ruil voor zijn erkenning als koning van Bourgondië.
Rudolf stelde bisschop Theoderic van Besançon aan als zijn kanselier en sloot een bondgenootschap met Guido van Spoleto, een tegenstander van Arnulf in Italië. In 894 wisten ze samen nog te voorkomen dat Arnulf tot keizer zou worden gekroond. Daarop hield Arnulf een expeditie tegen Rudolf maar die liet het niet op een oorlog aankomen maar trok zich met zijn leger terug in de bergen. Ook een poging van Arnulfs zoon Zwentibold (koning van Lotharingen) om Rudolf te onderwerpen was zonder succes. Na de dood van Lodewijk IV het Kind maakte Rudolf weer gebruik van de politieke onzekerheid en veroverde Besançon en Basel.
[wikipedia]

Rudolf getrouwd Willa van Provence. Willa (dochter van Bosso van Provence) is geboren circa 865; is gestorven in 924. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Burchard getrouwd Regelinda. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Karel getrouwd Eadgyfu van Engeland. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Hendrik getrouwd Mathildis van Ringelheim. [Gezinsblad] [Familiekaart]