Richardis van Scheyern-Wittelsbach

Andere gebeurtenissen:

• Beroep: als weduwe abdis klooster

Aantekeningen:

Beroep:
Munster

Richardis getrouwd Otto I van Gelre circa 1185. Otto (zoon van Hendrik van Gelre en Agnes van Arnstein) is geboren circa 1150; is gestorven na 30 apr 1207; is begraven in Kamp,,,Deutschland. [Gezinsblad] [Familiekaart]

1. Gerard IV van Gelre is geboren in 1185; is gestorven op 22 okt 1229; is begraven in Roermond,,Limburg,Nederland.
2. Machteld van Gelre is geboren vóór 1200; is gestorven na 1247.
3. Aleida van Gelre is geboren circa 1187; is gestorven op 12 feb 1218; is begraven in Rijnsburg.
4. Irmingard van Gelre is gestorven na 1230.

Aantekeningen:

Otto maakte aanvankelijk carrière als legeraanvoerder van keizer Frederik I van Hohenstaufen. In 1152 veroverde hij de "kluis van Verona", een strategische bergpas die de weg van Duitsland naar Verona (en het Italiaanse laagland) controleerde. In 1154 was hij legeraanvoerder van Frederiks Italiaanse campagne. En in 1155 gaf hij met groot persoonlijk gevaar leiding aan de achterhoede toen Frederik in de Alpen in een hinderlaag was gelopen, waardoor Frederik zich in veiligheid kon stellen. Otto volgde in 1156 zijn vader op als paltsgraaf van Beieren. Hij was ook voogd van het bisdom Freising, de abdij van Weihenstephan in Freising, het klooster van Geisenfeld en het klooster van Ensdorf.
Otto nam in 1157 deel aan de rijksdag van Besançon. Daar kwam het tot een conflict tussen de pauselijke legaat (de latere paus Alexander III) en de keizer, over de vraag of de paus gezag had over de keizer. De emoties liepen zo hoog op dat Otto de legaat bijna heeft gedood. In 1159 was de legaat inmiddels tot paus gekozen en Otto organiseerde de verkiezing van de tegenpaus Victor IV (Octavianus) en gaf hem militaire steun. Paus Alexander was hierdoor gedwongen naar Frankrijk te vluchten. Na de dood van Victor werd die opgevolgd door tegenpaus Paschalis III en na diens dood had Otto weer de hand in de verkiezing van tegenpaus Calixtus III.
In Duitsland ontpopte Otto zich als een bekwaam bestuurder en politicus. Hij werkte voortdurend aan de versterking van zijn eigen positie terwijl hij een belangrijke bondgenoot was van keizer Frederik in diens politieke krachtmeting met Hendrik de Leeuw. Ook voerde hij voor Frederik een aantal diplomatieke missies uit in Italië en het Byzantijnse Rijk. In 1180 nam Frederik het hertogdom Beieren af van Hendrik, en benoemde Otto tot hertog. In 1183 kocht Otto het graafschap Dachau. In dat jaar was hij ook aanwezig toen in Konstanz (stad) de vrede werd gesloten tussen de keizer en de Italiaanse steden. Otto was daarna nog aanwezig op een rijksdag in Regensburg, en overleed op weg naar huis. Hij werd begraven in het klooster van Scheyern, een vroeger kasteel van de familie.
[wikipedia]

Otto getrouwd Agnes van Loon. Agnes (dochter van Lodewijk I van Loon en Agnes van Metz) is geboren in 1150; is gestorven op 26 mrt 1191. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Hij was graaf van Wittelsbach en Lengenfeld, en paltsgraaf van Beieren. Daarnaast was Otto voogd van Freising, de abdij van Sankt Afra in Augsburg, de Niedermünster in Regensburg, Kühbach en Mallerdsdorf. Hij erfde daarnaast het kasteel Habsberg bij Velburg. Otto stichtte de kloosters van Ensdorf in 1121 (als familieklooster) en het klooster van Indersdorf in 1124 (als boetedoening, in opdracht van paus Calixtus II). Omdat Otto het nieuwe kasteel Wittelsbach in gebruik nam, gaf hij het oude slot Scheyern ook in gebruik aan een klooster in 1123.
In 1150 voelde Otto zich beledigd door een tekst van bisschop Otto van Freising (een beroemd historicus) over zijn voorouders. Hij ging verhaal halen tijdens de hoogmis in de dom van Freising en misdroeg zich daarbij zodanig dat hij en zijn zonen werden geëxcommuniceerd. Als gevolg daarvan belegerde keizer Koenraad III van Hohenstaufen hem in 1151 in hun burcht Kelheim. Otto moest zich overgeven en zijn zonen als gijzelaar overdragen. In 1152 overleed Koenraad en zijn opvolger Frederik I van Hohenstaufen sloot vrede met Otto en herstelde hem in zijn rechten.
[wikipedia]

Otto getrouwd Heilica van Lengenfeld. Heilica is geboren circa 1100; is gestorven op 14 sep 1170 in Pettendorf,,Bayern,Deutschland. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Beroep: graaf van Loon 1135, burggraaf

Aantekeningen:

was de vijfde graaf van Loon tussen 1139 en 1171. Hij liet in Brustem een burcht bouwen. Van zijn broer Gerard erfde Lodewijk in 1155 het graafschap Rieneck. Lodewijk was voogd van de abdij van Averbode en de abdij schonk de Bolderbergwinning in Bolderberg, nu bekend als domein Bovy
[wikipedia]

Beroep:
Mainz 1139, graaf van Rieneck 1155, voogd van Averbode, leenman van de hertog van Brabant, vermeld
1141-71

Lodewijk getrouwd Agnes van Metz. Agnes (dochter van Folmar V van Metz en Mathilde) is geboren circa 1114; is gestorven tussen 1175 en 1180. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Beroep: erfgename van Longwy 1157

Aantekeningen:

Agnes gaf Hendrik van Veldeke de opdracht om de Sint-Servaeslegende te schrijven. Door haar verwantschap was Lodewijk van 1159 tot 1162 burggraaf van Metz. Ook maakte Lodewijk via Agnes aanspraak op het hertogdom Luxemburg, maar hij kon deze aanspraken niet realisren. Op 11 augustus 1171 mislukte de poging van Lodewijk om het graafschap Duras te veroveren. De graaf van Duras kreeg hulp van de burgers van Sint-Truiden en versloeg hem. Hierbij kwam Lodewijk om het leven.
Lodewijk en zijn vrouw werden in de gasthuiskapel in Borgloon begraven. Hun graf is er nog steeds te zien
[wikipedia]

Aantekeningen:

vermeld in oorkonden 1091-1119; vat het plan op een klooster te stichten te Ensdorf in het Vilstal, doch vóór de realisering daarvan overleden

Friedrich getrouwd Heilica van Staufen. Heilica (dochter van Frederik van Staufen en Agnes van Waiblingen) is geboren circa 1087; is gestorven na 1110. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Hij steunde in 1119 de verkiezing van Frederik van Namen tot bisschop van Luik, tegen de zin van Hendrik V (keizer). In 1135 stichtte Arnold de Abdij van Averbode. Arnold had geen krijgshaftige instelling maar trad juist vaak op als bemiddelaar in lokale conflicten
[wikipedia]

Arnold getrouwd Aleida. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Folmar getrouwd Mathilde. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Friedrich I von Schwaben

Aantekeningen:

graaf (in een Frankisch graafschap of in de Riesgau?) 1069; standvastig aanhanger van keizer Hendrik IV; hertog van Zwaben door belening met dat hertogdom Regensburg Pasen (24-3) 1079 en toen verloofd met diens nauwelijks 7-jarige dochter; moet bijna 20 jaar strijden tegen de tegenstanders van Hendrik IV in Zwaben (de aanhangers van de paus, de Welfen en de Zähringen) alvorens zijn gezag algemeen erkend wordt door het terugtreden van hertog Berthold IV van Zähringen in 1098; bouwt waarschijnlijk reeds sinds ca. 1070, in alle geval echter sinds 1080, de burcht Staufen; sticht het klooster Sancta Fides in Schlettstadt 1094; maakt van zijn vroegere burcht op de berg boven Lorch het Benedictijnerklooster Sankt Peter (gewijd na 1097, vóór 1102; overgedragen als pauselijk eigen-klooster 3-5-1102); medestichter van Sankt Walburgis bij Hagenau (Elzas); noemt zich in zijn laatste levensjaren 'hertog der Zwaben en der Franken'
[website karel de grote]

Frederik getrouwd Agnes van Waiblingen. Agnes (dochter van Hendrik IV van Duitsland en Bertha von Savoyen) is geboren circa 1072; en is gestorven. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

draagt door haar huwelijk de oud-Salische familieaanduiding 'van Waiblingen', samen met de palts en de daarbij behorende plaats, over op de Staufen

Aantekeningen:

Arnold werd in 1078 of eerder graaf van Loon. In 1086 werd hij ook voogd van de Sint-Pieter te Luik. In 1088 bemiddelde Arnold in een conflict over de benoeming van de abt van Sint-Truiden. Door de inzet van Arnold werd niet de kandidaat van Hendrik I van Verdun maar die van de bisschop van Luik verkozen. In 1094 verwierf hij de functie van voogd van Sint-Truiden, voor de bezittingen in het bisdom Metz - ondanks fel verzet van Hendrik I van Limburg. Arnold nam deel aan de eerste kruistocht, in het contigent van Godfried van Bouillon. In 1115 erfde hij van zijn schoonvader de functies van burggraaf van Mainz en graaf van Rieneck. In 1119 steunde Arnold de kandidatuur van Frederik van Namen voor de functie van bisschop van Luik, die inderdaad werd gekozen.
[wikipedia]

Arnold getrouwd Agnes van Mainz. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Beroep: Pfalzgraf in Schwaben und Graf im Riesgau

Aantekeningen:

In einer genealogischen Aufstellung des 12. Jahrhundert ist als Herrschaftssitz Friedrichs benannt eine „Burg Büren", die vermutlich auf dem „Bürren" nördlich des Ortes Wäschenbeuren im heutigen Landkreis Göppingen lag.
[wikipedia]

Friedrich getrouwd Hildegard von Egisheim-Dagsburg. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Hildegard von Schlettstadt

Aantekeningen:

Hildegard gehörte einer der vornehmsten Familien im Elsass an; ihr Onkel väterlicherseits war Bischof Bruno von Toul, der spätere Papst Leo IX.. Hildegard brachte große Güter im Unter- und Oberelsass mit in die Ehe ein
[wikipedia]

Aantekeningen:

erkend als troonopvolger Tribur nov. 1053; gekroond tot Duits koning Aken 17-7-1054; volgt op als Duits koning (mogelijk met nieuwe intronisatie te Aken) 1056, aanvankelijk onder voogdij en regentschap van zijn moeder; daaraan door een ontvoering te Kaiserswerth onttrokken april 1062; regeert zelfstandig vanaf zijn meerderjarigheidsverklaring naar Salisch recht 1065; is van 1075 af met paus Gregorius VII (en diens opvolgers) in de z.g. Investituurstrijd gewikkeld; doet hem afzetten Worms 24-1-1076 en wordt daarop door hem in de ban gedaan Rome 15-2-1076; door de Duitse vorsten in de uitoefening van de koninklijke macht gesuspendeerd Tribur okt. 1076; begeeft zich heimelijk met klein gevolg, midden in de winter, via Bourgondië over de Alpen naar Italië en verkrijgt opheffing van de ban Canossa 28-1-1077, waarmee hij zich als in functie hersteld beschouwt; wordt opnieuw in de ban gedaan Rome 7-3-1080, doet Gregorius andermaal afzetten Brixen eind juni 1080 en stelt een tegenpaus aan (Clemens III); door deze tot keizer gekroond Rome Pasen (31-3) 1084; door zijn zoon koning Hendrik V gevangen gezet en tot afstand gedwongen Ingelheim 31-12-1105; weet te ontsnappen febr. 1106

Hendrik getrouwd Bertha von Savoyen. Bertha (dochter van Otto von Savoyen en Adelheid von Turin) is geboren op 21 sep 1051; is gestorven op 27 dec 1087 in Mainz,,Rheinland-Pfalz,Deutschland. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Bertha van Susa
• Naam: Bertha von Turin

Aantekeningen:

vertoeft sinds 1055 aan het Duitse hof; vergezelt haar gemaal op de tocht naar Canossa; gekroond tot keizerin Rome 31-3-1084

Aantekeningen:

was de tweede graaf van het graafschap Loon. Emmo was hoogstwaarschijnlijk de zoon van de eerste graaf, Giselbert van Loon. Emmo's broer Otto was abt van de abdij te Sint-Truiden [wikipedia]

Emmo getrouwd Swanhilde. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Gerard getrouwd Hedwig van Bleiskastel. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Beroep: Pfalzgraf in Schwaben und Graf im Riesgau

Aantekeningen:

Geboren womöglich als Sohn des sieghardinischen Grafen Sieghard V. vom Chiemgau erbte er dessen Grafschaftsrechte im Riesgau, zu welchem er ab dem Jahre 1030 bestellt wurde. Durch seine um 1015/20 geschlossene Ehe mit der Erbtochter des Grafen Walther vom Filsgau erbte er Gebiete um Fils und Rems, Göppingen, Staufen, Lorch und Gmünd, behält daneben ausgedehnten Altbesitz seines Geschlechts zwischen Alpen und Donau. Im Jahre 1053 wurde er Pfalzgraf in Schwaben; diese Funktion hatte er wahrscheinlich bis in das Jahr 1069 inne. Im Jahre 1070 wurde Friedrich vielleicht als ein (Laien?-)Mönch in einem süddeutschen Benediktinerkloster genannt. Begraben liegt er in seiner Stiftung, dem Stift Lorch („in pago"), später übertragen in das Kloster Lorch („in monte"). Translationsverzeichnis/Fragment der um 1140 aus dem Stift im Dorf in das Kloster auf dem Berg Umgebetteten: „Fridericus palatinus Frid. junioris pater, Frid. ducis avus, Cuonr. regis proavus, fundator necnon monachus, in pago, deinde in monte sepultus"
[wikipedia]

Aantekeningen:

gedesigneerd tot Duits koning Augsburg febr. 1026; hertog van Beieren juli 1027 (tot 1042); gekozen, gezalfd en gekroond als mederegent tot Duits koning (door de aartsbisschop van Keulen) Aken Pasen (14-4) 1028; hertog van Zwaben 18-7-1038 (tot 1045); door zijn vader aangesteld tot koning van Bourgondië Solothurn sept. 1038; volgt op als Duits koning 1039; vervult ook zelf de functie van hertog van Karinthië vanaf 20-7-1039 tot 1047; noemt zich reeds in 1040 rex Romanorum; zet de in Rome elkaar bestrijdende pausen af, benoemt bisschop Suidger van Bamberg tot paus (Clemens 11) en wordt door deze gekroond tot keizer en geproclameerd tot patricius Romanorum 25-12-1046

Hendrik getrouwd Agnes van Poitou in 1043. Agnes (dochter van Wilhelms van Aquitanien und Poitou en Agnes van Bourgondië) is geboren circa 1025; is gestorven op 14 dec 1077 in Rome,,Lazio,Italy. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

gekroond tot Duits koningin Mainz okt. 1043, tot keizerin Rome 25-12-1046; regentes van het Duitse rijk 1056-1062; begeeft zich naar Rome 1063

Aantekeningen:

1046 heiratete er Adelheid von Susa, eine Tochter Ulrich-Manfreds Markgraf von Turin aus der Familie der Arduine. Die Ehe brachte ihm zahlreiche Territorien im Piemont und den Zugang zum Mittelmeer ein.
Nach seinem Tode 1060 übernahm seine Frau Adelheid die Regentschaft. Im Investiturstreit war sie eifrige Verfechterin der Ghibellinen. Nach ihrem Tod 1091 verlor Savoyen die Gebiete östlich der Alpen mit Ausnahme von Susa.
[wikipedia]

Otto getrouwd Adelheid von Turin. Adelheid (dochter van Manfred II Olderik van Turijn en Bertha van Este) is geboren tussen 1014 en 1020 in Turin,,Piemonte,Italy; is gestorven op 19 dec 1091. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Über ihre Jugend ist nichts bekannt. Ihr einziger Bruder verstarb vor ihrem Vater im Jahre 1034. Nach Odalrich-Aginfreds Tod wurde die große Markgrafschaft zwischen ihr und ihren Schwestern Irmgard (Imilla) und Bertha aufgeteilt, wobei sie als den größten Teil die Grafschaften von Ivrea, Auriate, Aosta und Turin erhielt. Die markgräflichen Titel war jedoch in erster Linie mit militärischen Verpflichtungen verbunden, die von ihr als Frau nicht erfüllt werden durften. Konrad II., römisch-deutscher Kaiser, arrangiert deshalb eine Ehe mit Hermann IV., Herzog von Schwaben, und setzte ihn 1034 als Markgraf von Turin ein. Die Hochzeit wurde in Januar 1037 durchgeführt, aber Hermann starb Juli 1038 im Kampf um Neapel an der Pest.[2]

Um ihren Stand zu sichern, heiratete sie 1041 Heinrich von Montferrat, der im Jahr 1045 starb. Unmittelbar darauf folgte die dritte Ehe, diesmal mit Otto von Savoyen (1046). Mit Otto hatte sie drei Söhne, Peter I., Amadeus und Otto und die beiden Töchter Bertha und Adelheid. Bertha, Gräfin von Maurienne, heiratete den späteren römisch-deutscher Kaiser Heinrich IV., Adelheid ehelichte Rudolf von Rheinfelden, der zeitweilig als Gegenkönig von Heinrich IV. eingesetzt wurde.

Um 1060 fungierte Adelheid als Regentin für ihre Söhne. 1068 versuchte Heinrich IV. die Scheidung von Bertha, was Adelaide gegen den Salier aufbrachte. Doch durch Fürsprache von Bertha erhielt Heinrich IV. Adelheids Unterstützung, gegen Papst Gregor VII. und Mathilde von Tuszien. So und ihr Bruder Amadeaus waren in Heinrichs Gefolge, als er seinen Gang nach Canossa durchführte. In Dankbarkeit für ihre Vermittlungstätigkeit gab Heinrich Bugey an Adelheid und ihre Familie zurück und behielt Bertha als seine Frau.

Sie betätigte sich als Vermittlerin im Krieg zwischen ihren beiden königlichen Schwiegersöhne, Heinrich und Rudolf. Sie war ein Gegner der gregorianischen Reform, obwohl sie die Autonomie der Kirche unterstützte.

Adelheid starb 1091 und wurde in der Pfarrkirche von Canischio (Canisculum), einem kleinen Dorf an der Cuorgnè im Valle dell'Orco begraben, wohin sie sich in ihrem letzten Jahren zurückgezogen hatte.[3] In der Kathedrale von Susa steht in einer Wandnische eine Statue aus Nussbaumholz. die Adelheid kniend im Gebet darstellt, darunter die Inschrift: „Questa è Adelaide, cui l'istessa Roma Cole, E primo d'Ausonia Onor la Noma".

Adelaide hatte ihre Kindheit bei den Verwaltern ihres Vater verbracht und hatte sogar die Kampfkünste erlernt. Sie besaß eigene Waffen und Rüstungen. Sie galt als schön und tugendhaft. Sie war fromm, temperamentvoll, zögerte nicht gegen die Großen ihres Landes vorzugehen. Sie förderte die Spielleute an ihrem Hof, mit der Aufforderung, Lieder mit Betonung auf religiöser Werte zu komponieren. Sie ließ Klöster bauen, und die Geschichte der Region aufzeichnen. Entgegen der den Frauen ihrer Zeit gegebenen Möglichkeiten, konnte sie bis auf die Grafschaft Albon ihren Besitz erhalten. Bewunderer ihrer Zeit verglichen sie mit der biblischen Deborah und nannten sie anerkennend die „italienische Marquise".
[wikipedia]

Aantekeningen:

Toen zijn vader Arnulf in 993 sneuvelde, was Dirk III nog te jong om het bestuur op zich te nemen, waarop zijn moeder Lutgardis van Luxemburg deze taken waarnam. In 1005 was Dirk oud genoeg om zelfstandig het graafschap te besturen, maar maakte nog steeds dankbaar gebruik van de goede connecties van zijn moeder: zij riep de hulp in van haar zwager, de Duitse koning Hendrik II, om een Friese opstand te onderdrukken. De koning vertrok vanuit Utrecht per schip met een leger naar Friesland en bracht de aanvallen tot staan.
Dirk was actief in de ontginning van moerassen door gronden te verpachten aan Friezen die het in cultuur brachten, maar die wilde gronden werden door de bisschoppen van Utrecht als hun gebied beschouwd. Rond 1015 koloniseerde Dirk zo de Riederwaard. Bovendien bouwde hij een burcht in Vlaardingen, waarschijnlijk op de plek waar zich nu de Grote Kerk bevindt, waar het riviertje de Flarding (tegenwoordig de Vlaardingse haven) uitmondde in de Merwede (tegenwoordig de Nieuwe Waterweg). Vanuit die burcht dwong hij de kooplieden die langs kwamen varen, onderweg van Tiel naar Engeland en vice versa, om tol te betalen. Deze kooplieden én ook bisschop Adelbold van Utrecht riepen daarom de hulp in van de Duitse keizer. De keizer gaf in 1018 zijn neef Dirk de opdracht om zijn vesting te ontruimen. In plaats van zijn leenheer te gehoorzamen, verschanste Dirk zich op zijn burcht en de keizer kon nu niet anders dan een leger op hem af sturen. Dit leger, onder leiding van hertog Godfried de Kinderloze, bestond uit een vloot met troepen uit Utrecht, Keulen en Luik.
Op 29 juli 1018 kwam het tot de Slag bij Vlaardingen. Het laatste stuk naar de burcht moest via land worden afgelegd, wat lastig ging omdat het gebied vol met sloten en dijken lag. Het duurde niet lang voor het leger van Godfried vastliep en noodgedwongen moest terugkeren naar hun schepen om een andere route te zoeken. Op de terugweg liep het leger echter in hinderlaag van de troepen van Dirk. Godfried maakte met zijn leger een tactische terugtrekkende beweging, waarop iemand uit het Friese kamp riep dat de voorste gelederen verslagen waren en de hertog op de vlucht sloeg. Hierop raakten de troepen van Godfried zo in paniek dat velen in volle wapenuitrusting de rivier in sprongen, in een poging de schepen te bereiken. Andere kwamen vast te zitten in het moeras. Dirk maakte direct gebruik van de paniek en het machtige leger van de hertog werd volledig in de pan gehakt. Godfried werd hierbij gevangengenomen.
[wikipedia]

Dirk getrouwd Othilde. Othilde (dochter van Bernard I van Brandenburg en NN) is geboren circa 985; is gestorven op 31 mrt 1044 in Quedlinburg,,Sachsen-Anhalt,Deutschland. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Vermelding in wikipedia is inconsistent. Er wordt vermeldt Bernard I van Saksen gehuwd met een prinses van Kiev. De verwijzing naar Bernard I van Saksen vermeldt echter geen dochter Othilde gehuwd met Dirk III en ook geen huwelijk met een prinses van Kiev. Wel wordt een dergelijke dochter genoemd bij Bernard I van Brandburg die ook inderdaad genoemd word als gehuwd met een dochter van Vladimir van Kiev. Deze connectie wordt ook bevestigd op de website http://www.graafschap-middeleeuwen.nl hoewel daar Bernard I van Noordmark heet. De wikipedia pagina vermeldt als titel ook Markgraaf van Noordmark.

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Konrad II
• Naam: Konrad der Ältere

Aantekeningen:

Koenraads vader was jong overleden en daardoor kreeg zijn oom Koenraad de grote erfenis van zijn grootvader Otto I van Karinthië. Koenraad zelf werd in bescheiden omstandigheden opgevoed door Burchard, de bisschop van Worms. Eenmaal volwassen werd hij graaf van Speyer en Worms. In 1017 werd Koenraad gewond aan de zijde van zijn oom Gerard van Metz tegen Godfried II van Lotharingen. Hij trouwde in 1016 met Gisela van Zwaben. Keizer Hendrik II probeerde (zonder werkelijke grond) het huwelijk te dwarsbomen op grond van bloedverwantschap en liet het paar in de ban doen. Koenraad en Gisela gingen in ballingschap en in 1019 hielp Koenraad zijn neef, de latere hertog Koenraad II van Karinthië tegen de toenmalige hertog van Karinthië, Adalbero van Eppenstein. In 1020 verzoende Koenraad zich met de keizer en deze gaf zijn verzet tegen het huwelijk op.
Na de dood van de kinderloze keizer Hendrik werd Koenraad tot koning gekozen en op 8 september 1024 in Mainz gekroond. De adel uit Lotharingen en Saksen had de verkiezing niet gesteund maar Koenraad wist na onderhandelingen ook daar als koning te worden erkend. Hij moest daarvoor wel concessies doen: zo stemde hij toe dat in Saksen weer het eigen Saksische recht ging gelden en liet hij dat vastleggen in een wetboek. In 1025 volgde de huldiging door de Italiaanse bisschoppen te Konstanz (stad) en besprekingen met de bevolking van Pavia (stad) die na de dood van Hendrik de koninklijke palts in die stad had verwoest. In 1026 werd Koenraad in Milaan (stad) tot koning van Italië gekroond. In 1027 werd hij in Rome door paus Johannes XIX gekroond tot Keizer van het Heilige Roomse Rijk. Ook was Koenraad in 1026/1027 hertog van het hertogdom Beieren. Zijn zoon Hendrik III werd in 1028 tot medekoning gekroond en zou zich snel ontwikkelen tot een belangrijke adviseur van zijn vader.
Koenraad voerde een actieve en agressieve politiek tegen de oostelijke buurlanden van Duitsland. In 1028 hield hij een veldtocht tegen Polen. Koning Mieszko moest alle westelijke veroveringen van zijn vader opgeven en was ook gedwongen zijn koningstitel op te geven en Koenraad als leenheer te erkennen. In 1029 hield Koenraad een veldtocht tegen Hongarije maar die liep op een mislukking uit en het Duitse leger moest zich zelfs bij Wenen overgeven. Koenraad sloot een bondgenootschap met Knoet de Grote en gaf hem gebieden in het noorden van Duitsland in leen. In 1036 liet Koenraad ook zijn zoon Hendrik trouwen met een dochter van Knoet. In 1033 organiseerde Koenraad een nieuwe aanval op Polen, van drie zijden: Polen werd tegelijk door Duitsland, de Denen en door het Kievse Rijk aangevallen.
Koning Rudolf III van Bourgondië had in 1016 keizer Hendrik II als leenheer gehuldigd en beloofd dat hij Bourgondië aan hem zou nalaten als hij zonder directe erfgenamen zou overlijden. Na de dood van Hendrik verviel deze belofte maar zijn nicht, keizerin Gisela, wist te bereiken dat Rudolf de belofte hernieuwde aan Koenraad. Dit leidde direct tot verzet van Gisela's zoon uit een eerder huwelijk, Ernst II van Zwaben, die zichzelf als kandidaat voor de opvolging van Rudolf zag. Ernst kwam in opstand tegen Koenraad. Verzoeningspogingen door Gisela mislukten en uiteindelijk werd Ernst in 1030 gedood door de bisschop van Konstanz. Rudolf overleed in 1032 en zijn neef Odo II van Blois, de machtigste edelman van Frankrijk, greep de macht in Bourgondië en riep zich uit tot koning. Koenraad liet zich op 2 februari 1033 te Payerne (gemeente) tot koning van Bourgondië kronen. Hij vermeed een directe confrontatie met Odo maar wist door diplomatie te bereiken dat steeds meer edelen en geestelijken in Bourgondië zijn aanspraken steunden. In 1034 werd hij uiteindelijk in Zürich (stad) door de edelen als koning van Bourgondië gehuldigd.
In het zuiden ontnam Koenraad in 1035 markgraaf Adalbero van Eppenstein zijn functies in de marken Karinthië en Verona, en gaf deze functies aan zijn neef Koenraad II van Karinthië. Koenraad had de controle over alle belangrijke Alpenpassen nu vast in handen en kon zich nu actief met Italiaanse zaken bezighouden. In 1038 mengde Koenraad zich in de Italiaanse twisten tussen de bisschoppen en de hoge adel enerzijds, en de lage adel en steden anderzijds. Toen hij de bisschop van Milaan gevangen zette, ontstond echter een algemeen anti-Duitse weerstand. Dat anti-Duitse sentiment was over de jaren versterkt door Koenraads beleid om Duitse bisschoppen in Italië te benoemen en door de hoge Italiaanse adel bij voorkeur met Duitse families te laten trouwen. Door slimme wetgeving wist hij de meeste edelen echter weer aan zijn kant te krijgen. Koenraad stelde ook orde op zaken in Zuid-Italië waardoor het keizerrijk ook daar een aantal vazallen kreeg. Op de terugweg brak een epidemie uit in het leger waardoor onder andere zijn schoondochter en zijn stiefzoon overleden. Koenraad zelf bleef gezond.
In 1039 stierf Koenraad in Utrecht aan een aanval van jicht. Zijn ingewanden werden in de Dom van Utrecht bijgezet, mogelijk heeft om die reden zijn zoon een vermoedelijk kerkenkruis daaromheen gebouwd. Zijn stoffelijk overschot werd met grote pracht en praal naar Speyer gebracht en bijgezet in de dom.
Koenraad wordt algemeen gezien als een zeer bekwaam bestuurder en diplomaat, ambitieus maar voorzichtig. Hij continueerde het beleid van de Ottonen op het gebied van godsdienst met een voortzetting van de Rijkskerk en steunde de hervorming van de kloosters, mede om de politieke rol van de kloosters in te perken. Zijn bestuur steunde niet zo zeer op de hoge adel maar op de lage edelen, de opkomende steden en op zijn ministerialen. Hij stelde nieuwe wetboeken op voor Saksen en voor Italië. Koenraad zou de eerste van de middeleeuwse vorsten zijn die een duidelijk onderscheid zag in zijn eigen positie en de staat als zelfstandig instituut. Dit kwam naar voren in de berechting van een edelman die zich had verrijkt uit algemene middelen maar zorgvuldig had vermeden de belangen van Koenraad te schaden. Het verweer van de edelman was dat hij onschuldig was omdat hij de koning niet had benadeeld. Koenraad veroordeelde hem toch. Daarbij gebruikte hij een beeldspraak waarin hij de koning vergeleek met een scheepskapitein en de staat met een schip, en dat het beschadigen van het schip als een misdaad op zich moest worden beschouwd.
Aan de andere kant was Koenraad persoonlijk hebzuchtig en maakte hij voortdurend gebruik (misbruik) van zijn positie om voor zichzelf bezittingen te verwerven. Ook bij de benoeming van hoge geestelijken keek hij alleen naar politieke en persoonlijke belangen; sommige ambten werden openlijk verkocht. De geschiktheid van geestelijken voor hun ambt deed voor Koenraad niet ter zake.
Koenraad gaf opdracht om in Nijmegen, op de restanten van de palts van Karel de Grote, de Sint-Nicolaaskapel te bouwen.
[wikipedia]

Konrad getrouwd Gisela van Zwaben in 1015. Gisela (dochter van Herman II van Zwaben en Gerberga van Bourgondië) is geboren op 11 nov 995; is gestorven op 14 feb 1043. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

In haar tweede huwelijk trouwde Gisela met Ernst I van Zwaben. Na diens dood werd zij in 1015 regent van het hertogdom Zwaben.
Zij huwde ten slotte in 1016 met Koenraad, graaf van Speyer en Worms. Koenraad was afkomstig uit de hoge adel maar had slechts een bescheiden positie geërfd. De beide echtelieden waren familie in de achtste graad (ze stammen allebei af van Hendrik de Vogelaar, de moeder van Gisela, Gerberga van Bourgondië, en de grootvader van vaderskant van Koenraad, Otto I van Karinthië, waren achternicht en achterneef van elkaar). Dit was volgens de regels van die tijd een legaal huwelijk (verwantschap in de zevende graad was verboden) maar keizer Hendrik II de Heilige, die bloedverwantschap graag gebruikte om de huwelijkspolitiek van de adel te frustreren, maakte bezwaar tegen het huwelijk. Koenraad en Gisela werden verbannen en Gisela verloor haar functie als regent van Zwaben. In 1020 verzoenden Koenraad en Hendrik zich weer en konden Koenraad en Gisela terugkeren.
Koenraad werd in 1024 tot koning gekozen, en gekroond door de aartsbisschop van Mainz. Die weigerde echter om Gisela te kronen waardoor die op 21 september 1024 te Keulen apart tot koningin werd gekroond. Op 26 maart 1027 werden Koenraad en Gisela te Rome ook tot keizer en keizerin gekroond. Op de terugweg gaf ze schenkingen aan de abdij van Sankt Gallen, voor het lezen van missen voor zichzelf en voor haar zoon Hendrik.
Gisela was politiek zeer actief. Ze nam deel aan meerdere synodes. In 1027 wist ze te bereiken dat haar neef, Rudolf III van Bourgondië, bij testament zijn koninkrijk aan Koenraad naliet. In 1034 kwam Bourgondië, na twee jaar verzet door een groep weerspannige edelen en bisschoppen, daarmee definitief bij Duitsland. In 1039 zou Bourgondië een verregaande autonomie krijgen van Hendrik III. Ook wist zij in 1033 te Merseburg een vrede met Mieszko II Lambert van Polen te sluiten. Ze bemoeide zich volop met benoemingen van bisschoppen en abten. En ook bemiddelde Gisela regelmatig tussen Koenraad en haar zoon Ernst II van Zwaben, die herhaaldelijk in opstand kwam tegen zijn stiefvader. Uiteindelijk gaf ze op en liet ze Ernst vallen, die in 1030 dan ook om het leven kwam (en dan kan die nog niet ouder dan 15 zijn geweest!). Ernst II zou voortleven in de literatuur: hij is de inspiratie voor het middeleeuwse epos "hertog Ernst". Herman, de tweede zoon uit het huwelijk van Gisela met Ernst, werd hierdoor later hertog van Zwaben. In 1037 bezocht Gisela de graven van de apostelen in Rome. Na het overlijden van Koenraad steunde Gisela haar zoon Hendrik III maar dit leidde tot spanningen en haar invloed nam snel af. Gisela werd begraven in de dom van Speyer, waar het lichaam van Koenraad al eerder was begraven.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Willem werd opgevoed door zijn moeder, na de scheiding van zijn ouders. In 988 keerde hij terug naar de Poitou en deed in 992 een schenking aan de abdij van Saint Maixent. Toen zijn vader afstand deed in 993 werd Willem hertog van Aquitanië, graaf van de Poitou en leken-abt van de abdij van Saint Hilaire te Poitiers.
Willem was een gestudeerde en vrome vorst, die een vredelievende bestuur voerde en er naar streefde conflicten door diplomatie of juridisch op te lossen. Hij had een goede verstandhouding met keizer Hendrik II en wisselde geschenken met hem uit. Militair was hij echter niet succesvol. Hij moest een beroep doen op Robert II van Frankrijk om zijn vazal, graaf van La Marche Boso II te bedwingen, en dat mislukte ook nog. Hij werd verslagen door Fulco III van Anjou, en moest daardoor Loudun en Mirebeau moet opgeven. Ook de Vikingen versloegen hem in 1006. Ten slotte gaf hij Confolens, Ruffec en Chabanais af aan zijn vazal van Willem III van Angoulême.
Toen de Italiaanse adel in 1024-1025 onder leidng van Manfred II Olderik van Turijn in Frankrijk een koning zocht, kozen zij Hugo, de zoon van koning Robert. Maar door het verzet van Robert kon dit niet doorgaan en toen boden ze de kroon aan Willem aan. Willem trok naar Italië om het voorstel te bespreken, maar weigerde voor hem en zijn zoon vanwege van de ondoorzichtigheid van de Italiaanse politieke situatie. Er zijn zes brieven van Willem over dit onderwerp bewaard gebleven.
Willem ondersteunde de invoering van de Godsvrede. Hij voerde een actieve correspondentie met grote kerkleiders, wetenschappers en machthebbers. Willem stichtte een kathedraalschool in Poitiers, verzamelde manuscripten en stichtte een bibliotheek. Hij herbouwde de kathedraal van Poitiers. Willem stichtte de abdijen van Maillezais (1010) en Borgeuil. Ieder jaar maakte hij een pelgrimsreis naar Italië of Spanje. In 1029 trad Willem af en werd monnik in het klooster van Maillezais

Wilhelms getrouwd Agnes van Bourgondië. Agnes (dochter van Otto Willem van Bourgondië en Ermentrudis van Roucy) is geboren circa 1000 in Saintes,,Poitou-Charentes,France; is gestorven op 10 nov 1068. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Andere gebeurtenissen:

• Naam: Agnes van Burgund
• Naam: Agnes van Mâcon

Aantekeningen:

Agnes trouwde in 1019 met Willem V van Aquitanië, als zijn derde echtgenote. Zij schonk bezittingen aan de abdij van Cluny. In 1032 hertrouwde ze met Godfried II van Anjou, samen stichtten ze op 31 mei 1040 de abdij van de drie-eenheid in Vendôme. Agnes was vanaf 1039 regentes van Aquitanië. Ze arrangeerde het huwelijk van haar dochter Agnes met Hendrik III (20 november 1043) en leefde daarna aan het keizerlijk hof - en gaf haar functie als regent op. Ze scheidde in 1047 van haar tweede man en stichtte daarna de abdij van Notre Dame te Saintes; ze werd daar non in 1068. Agnes is begraven in de priorij van Sint Nicolaas in Poitiers.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Humbert met de witte hand was van adellijke komaf, maar zijn herkomst is niet met zekerheid vast te stellen. Naast een afkomst uit lokale adel (dan zou Amadeus van Beiley zijn vader zijn) is afstamming uit hoge adel uit Saksen, Italië, Bourgondië en de Provence gesuggereerd. De bijnaam Withand is moeilijk te verklaren. Misschien wordt bedoeld dat hij zeer gul was maar er wordt ook rekening gehouden met een schrijffout in middeleeuwse teksten.
In het conflict tussen Rudolf III van Bourgondië en keizer Hendrik II koos Humbert de kant van de keizer. Als dank hiervoor maakte de keizer hem in 1003 graaf van Salmourenc en graaf in het noorden van Viennois. In 1017 werd hij graaf van Nyon (aan de noordkant van het meer van Genève in het zuidwesten van het huidige Zwitserland) en in 1024 van het Valle d'Aosta. In 1034 schonk de Duitse koning Koenraad II hem een deel van Maurienne als dank voor zijn hulp in de strijd tegen aartsbisschop Aribert van Milaan. Hij verkreeg ook de graafschappen Savoye, Beiley, Chablais en een deel van de Tarantaise. Humbert beheerste zo drie van de grote passen in de Alpen: de Mont Cenis en de twee Sint-Bernard-Passen. Humbert vestigde zich in een kasteel in Aiguebelle.
[wikipedia]

Humbert getrouwd Ancilla van Lenzberg. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Manfred volgde zijn vader in het jaat 1000 op als markgraaf van Turijn en graaf van Susa, Auriate, Asti, Bredulo, Tortona, Piacenza, Fidenza, Parma en Vercelli. Hij voerde een actieve politiek om zijn macht en bezit uit te breiden waarbij hij er doelbewust naar streefde het centrale gezag aan de ene kant te vriend, maar aan de andere kant ook zo zwak mogelijk te houden.
In 1001 nam Manfred deel aan de veldtocht van Otto III tegen Benevento. In 1002 werd Manfreds buurman Arduin van Ivrea gekozen tot koning van Italië. Manfred vermeed zorgvuldig om partij te kiezen tussen Arduin en Hendrik II. In 1007 had Manfred echter het kamp van Hendrik II gekozen. Zijn broer werd tot bisschop van Asti benoemd, als vervanger van een aanhanger van Arduin van Ivrea. Toen de aartsbisschop van Milaan zich tegen deze gang van zaken verzette liet Manfred zijn broer door de paus wijden.
Manfred probeerde in 1015 tevergeefs het markgraafschap Ivrea te verwerven, dat hem al in 1001 door Otto III was beloofd. Toen hem dit leek te gaan lukken vonden de andere Italiaanse machthebbers en Hendrik II dat hij zo te machtig zou worden. Na enkele gevechten moest hij zich terugtrekken en probeerde hij zonder succes Ivrea aan Rudolf III van Bourgondië toe te spelen. Uiteindelijk zag Manfred af van Ivrea en verzoende hij zich met de keizer. In 1016 vocht Manfred nog een oorlog uit met hertog Bonifatius van Toscane. Manfred begon Hendrik II steeds meer als een bedreiging te zien. Uit angst voor confiscatie van zijn bezit verkocht hij grote landgoederen uit zijn privebezit (1 miljoen juk, dat is 3500 a 4000 km2!) aan een stroman, een zekere priester Siegfried, maar de keizer liet alle bezittingen en lenen van Manfred ongemoeid. Na het overlijden van Siegfried bleek Manfred zijn erfgenaam te zijn. Na het overlijden van Hendrik was Manfred een tegenstander van de keuze van Koenraad II de Saliër. Samen met andere Italiaanse edelen probeerde hij Franse edelen in de Italiaanse kroon te interesseren, maar uiteindelijk moesten ze toch Koenraad als koning erkennen.
Manfred en zijn vrouw Bertha stichtten samen de kloosters Santa Maria di Caramagna en San Giusto in Susa. Ze herbouwden de Santa Maria Maggiore in Susa en het Petrus en Andreas klooster in Novalesa. Manfred ommuurdde de steden Exilles en Bardonecchia. Manfred werd begraven in de kathedraal van San Giovanni in Turijn.
[wikipedia]

Manfred getrouwd Bertha van Este. Bertha is geboren circa 990; is gestorven na 4 nov 1037. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Omdat Arnulf in Gent geboren was, werd hij ook wel Arnulf van Gent (Gandensis) genoemd. Arnulf wordt voor het eerst (samen met zijn ouders) vermeld op 26 oktober 970. Aarnout komt evenals zijn vader en aanvankelijk met hem in tal van Vlaamse oorkonden voor. Arnulf was de eerste die oorlogen voerde tegen de opstandige West-Friezen. Hij schonk een deel van zijn bezit in het Schieland aan de kloosterkerk te Egmond, waaronder Bergan (thans Hillegersberg) en Schie (thans Overschie), mogelijk in verband met de ontginningen van de Egmonder monniken van het Hollandse veengebied. Hij vergezelde keizer Otto II van Duitsland naar Rome in 983 en breidde zijn gebied naar het zuiden uit.
In 993 viel hij met zijn leger, het gebied van de West-Friezen binnen. Bij Winkel werd hij op 18 september verslagen en sneuvelde hij in de strijd. Zijn vrouw Liutgard kon alleen met hulp van koning Otto III het graafschap voor haar zoontje bewaren. Arnulf is met diverse andere familieleden begraven in de toenmalige Abdij van Egmond en werd later heilig verklaard.
[wikipedia]

Arnulf getrouwd Luthardis van Luxemburg. Luthardis (dochter van Siegfried van Luxemburg en Hedwig van Nordgau) is geboren circa 960; is gestorven na 14 sep 1005. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Liutgard trad na de dood van haar man op als regent voor haar minderjarige kinderen. Zij schonk voor het zielenheil van haar gemaal het bezit Rugge aan de Sint Pietersabdij te Gent op 20 september 993. Zij riep de hulp van in van haar zwager, koning Hendrik II, die in het voorjaar van 1005 de West-Friezen met een vloot aanviel ("om haar woede te kalmeren" zoals Thietmar van Merseburg vermeldt). In juni 1005 verzoende zij zich vervolgens met de opstandige West-Friezen door toedoen van Hendrik. Liutgard is begraven in de Sint-Adelbertabdij te Egmond.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Bernard was graaf van Haldensleben en werd in 1009 markgraaf van de Noordmark, na de afzetting van Werner van Walbeck. In 1011 werd hij ook graaf van de Morazeni (op de rechteroever van de Elbe, tegenover Magdeburg). In 1014 moest hij Werner van Walbeck voor het gerecht van de koning brengen. Volgens bisschop Thietmar van Merseburg was Bernard onbekwaam en oorlogszuchtig. Hij vocht tegen de Polen, het huis Walbeck en de bisschop van Haldensleben. Na een aanval op aartsbisschop Gero van Magdeburg in 1016, deed die hem in de ban. De koning dwong Bernhard om barrevoets om vergeving te smeken en om een schadevergoeding van 500 zilveren ponden te betalen. Het is onduidelijk of alles toen in de minne is geschikt, want toen de koning op 19 februari 1017 hof hield te Magdeburg, werd er nog gevochten tussen mannen van Bernard en Gero. Op 14 augustus 1018 kwam het tot een definitieve verzoening in Wanzleben.
[wikipedia]

Bernard getrouwd NN. [Gezinsblad] [Familiekaart]