Aelfryth van Wessex

Aelfryth getrouwd Boudewijn II van Vlaanderen in 884. Boudewijn (zoon van Boudewijn I van Vlaanderen en Judith van West-Francië) is geboren circa 865; is gestorven op 10 sep 918. [Gezinsblad] [Familiekaart]

1. Arnulf I van Vlaanderen is geboren circa 889; is gestorven op 27 mrt 965.

Aantekeningen:

Alfred staat bekend voor zijn verdediging van de Angelsaksische koninkrijken van Zuid-Engeland tegen de Denen. Zo werd hij de enige Engelse vorst die nog steeds het epitheton "de Grote" wordt toegekend. Alfred was de eerste koning van Wessex die zichzelf de "koning van de Angelsaksen" noemde. Details van zijn leven worden beschreven in een werk van de 10e eeuwse Welshe geleerde en bisschop Asser. Alfred was een geleerde man die onderwijs aanmoedigde en die het rechtssysteem en de militaire structuur van zijn koninkrijk verbeterde. Hij wordt beschouwd als een heilige door sommige katholieken, maar werd nooit officieel heilig verklaard. De Anglicaanse Gemeenschap vereert hem als een christelijke held, met een feestdag op 26 oktober, en hij kan vaak gevonden worden in gebrandschilderd glas in parochiekerken van de Anglicaanse Kerk.
[wikipedia]

Alfred getrouwd Ealhswitth van de Gaini. Ealhswitth (dochter van Aethelred Mucil en Eadburga) is gestorven circa 5 dec 905 in Winchester,,Hampshire,England. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Ealhswith stichtte de Maria-abdij in Winchester en werd daar na de dood van haar man non. Zij is daar begraven en later herbegraven in de kathedraal van Winchester

Aantekeningen:

In 825 veroverde hij Kent voor Wessex, en werd daar koning onder het oppergezag van zijn vader. In 839 volgde hij zijn vader op als koning van Wessex, dat in die tijd het gehele zuidelijke kustgebied van Engeland omvatte: van Cornwall tot Essex. Hij werd gekroond in Kingston upon Thames. Al snel gaf hij het bestuur over het oostelijk deel van zijn rijk aan zijn oudste zoon Ethelstan en huwt zijn nog erg jonge dochter met de koning van Mercia.
Ethelwulf bereikt in 850 een akkoord over een grensgeschil met Mercia. Daarna wordt hij geconfronteerd met een inval van de Denen onder Rorik van Duurstede, die Canterbury en Londen wisten te veroveren en daarna Mercia versloegen. Ethelwulf versloeg de Denen in 851 bij Oakly of Ockly. Hij moest wel toestaan de East Anglia onder controle van de Denen bleef. Ook versloeg hij in 853, samen met Mercia, Cyngen ap Cadell van Wales.
In 853 stuurde hij zijn jongste zoon Alfred, die zes jaar oud was en vermoedelijk was voorbestemd voor een geestelijk ambt, naar Rome. In 855 (vermoedelijk na het overlijden van zijn vrouw) ging hij ook zelf naar Rome en deed kostbare schenkingen aan de kerk, o.a. gouden kelken en vergulde zilveren kandelaars aan de St. Pieter en erkende ook de opperheerschappij van de paus. Na zijn terugkeer in 856 werd hij geconfronteerd door zijn zoons die tijdens zijn afwezigheid hadden geregeerd en steun hadden van de adel en de geestelijkheid. Ethelwulf koos voor onderhandelingen en er werd een compromis bereikt waarbij de macht werd gedeeld. Korte tijd later overleed hij in Londen.
Ethelwulf overleed in Londen maar werd begraven in Steyning (Sussex). In de kerk daar is zijn vermoedelijke grafsteen nog te zien. Het graf werd echter verplaatst naar de Old Minster in Winchester en toen die werd afgebroken, werden zijn resten verplaatst naar de huidige kathedraal van Winchester.
[wikipedia]

Aethelred getrouwd Eadburga. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Hij was het die de macht van Mercia overwon en van Wessex het dominante AngelSaksische koninkrijk maakte. Hij kreeg de titel 'Bretwalda', waarmee door de Angelsaksen een heerser werd aangeduid die macht had over andere heersers. Hij wordt gezien als de eerste koning van Engeland. Hij is begraven in de Old Minster te Winchester.
Egbert was zoon van Ealhmund, koning van Kent. Na de dood van zijn vader verkeert hij in een onzekere positie en wordt hij door Offa van Mercia en Beorhtric van Wessex in 789 naar het vasteland van Europa verbannen. Daar leeft hij 13 jaar onder bescherming van Karel de Grote. Na het overlijden van Beorhtric in 802, weet Egbert met steun van Karel de Grote en van de paus de troon van Wessex te verwerven. Voor Karel is hij vooral een tegenwicht tegen de overmacht van Mercia. Het leger van Hwicce (een hertogdom binnen Mercia) valt direct Wessex aan maar wordt door Egbert afgeslagen.
Cornwall wordt onderworpen in twee veldtochten in 815 en 825. Ook in 825 verslaat hij Beornwulf van Mercia bij Ellendun (nu Wroughton) en stuurt zijn zoon Ethelwulf om zijn gezag te vestigen in de gebieden die onder het gezag van Mercia stonden: Kent, Essex en Sussex. In 826 vraagt East Anglia de bescherming van Egbert. Aanvallen van Mercia op East Anglia in 826 en 827 zijn een grote mislukking. In 829 verslaat Egbert Wiglaf van Mercia en slaat zelf munten als koning van Mercia. Egbert wordt Bretwalda (de hoogste koning) van Engeland, dus ook met een vorm van gezag over Northumberland. In 830 volgt nog een expeditie naar de gebieden in Wales die onder invloed van Mercia stonden.
Vanaf 830 volgt echter een periode van tegenslag: Wiglaf wint de troon van Mercia terug. De macht van Egbert over East-Anglia, Essex en misschien ook Kent lijkt verdwenen. Mogelijk is hier een samenhang met de periode van burgeroorlogen in het Frankische Rijk waardoor Egbert zijn Frankische steun verliest? Uiteindelijk ontstaat er een natuurlijk machtsevenwicht tussen Wessex, Mercia, East-Anglia en Northumberland - de kleine staten hebben hun zelfstandigheid dan verloren: Sussex, Kent, Surrey en mogelijk ook Essex zijn een onder-koninkrijk onder Egberts zoon Ethelwulf.
In 836 wordt Egbert bij Carhampton verslagen door een strijdmacht van 35 Deense schepen. In 838 verslaat hij bij Exeter een bondgenootschap van Denen en Kelten. De onafhankelijkheid van het Keltische koninkrijk Dumnonia is hiermee feitelijk afgelopen. Egbert en Aethelwulf sluiten een overeenkomst met de bisschoppen van Canterbury en Winchester. In ruil voor aanzienlijke schenkingen erkennen de bisschoppen Aethelwulf als opvolger van Egbert en erkennen ze Egbert en Aethelwulf als heer en beschermer van hun kerken en kloosters. In 839 is er nog correspondentie met Lodewijk de Vrome over zijn voorgenomen reis naar Rome. Het testament van Egbert geeft alleen bezittingen aan mannelijke familieleden, zodat er niet via huwelijk bezittingen uit de familie zullen verdwijnen. Het overgrote deel van zijn bezit gaat echter naar zijn opvolger.
[wikipedia]

Egbert getrouwd Redburga. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Middeleeuwse teksten noemen ook Eoffa van Wessex als zijn vader maar volgens de Engelse Wikipedia is de afstamming van Eahlmund uit het huis van Wessex een vervalsing, bedoeld om de positie van zijn zoon Egbert als koning van Wessex te legitimeren.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Samen met zijn broers volgde hij in 725 zijn vader op als koning van Kent. Hij diende zich schrap te zetten tegen Offa van Mercia, die Kent wilde innemen. Hij betrok zijn zoon Almund bij het bestuur, die in 784 als koning wordt vermeld.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Zijn vader overleed toen hij jong was en Kent was gedurende een aantal jaren het toneel van oorlog tussen zijn oudere broers en zijn oom. Wessex profiteerde van de situatie en de broer van de koning van Wessex werd een paar jaar koning in Kent. Een verre neef van Withred leidt een opstand, doodt de nieuwe koning en wordt zelf koning. Volgens sommige bronnen regeerde hij al sinds 687 in opvolging van zijn broer Eadric. In 694 sluit hij vrede met Wessex. Kent betaalt een schadeloosstelling in geld en land aan de grens voor de dood van de koning uit Wessex bij de opstand. In datzelfde jaar doet Wihtred een schenking aan de abdij van Minster in Thanet. In 695 schenkt hij land aan St Augustinus te Canterbury.
In 695 vaardigt Wihtred wetgeving uit die de positie van de kerk versterkt. Zo wordt de kerk vrijgesteld van belastingen, wordt de oude godsdienst verboden en zijn er wetten tegen werken op zondag, buitenkerkelijke huwelijken, het breken van het vasten, etc. Ook is er wetgeving over het gebruik van eden door de verschillende sociale klassen, waarbij een bisschop gelijk wordt ingeschaald als de koning. Er zijn sterke aanwijzingen voor nauwe samenwerking met Wessex waar in diezelfde tijd vrijwel identieke wetten zijn uitgevaardigd.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Egbert werd koning na het overlijden van zijn vader. Omdat hij minderjarig was, was zijn moeder regentes. Van hem is alleen bekend dat hij twee van zijn neven zou hebben laten doodmartelen (zoons van zijn oom Earmonred) en dat hij de kerk actief steunde. In 667 kiest hij samen met de koning van Northumberland, Wighard als bisschop van Canterbury maar die sterft direct na zijn wijding in Rome aan de pest. Ook helpt hij zendelingen en bisschoppen bij de bekering van de Angelsaksen en bij hun reizen naar Gallië en Rome. Ook sticht hij het klooster van Chertsey.
[wikipedia]

Aantekeningen:

was koning van Kent vanaf 640 tot aan zijn overlijden. Hij was volgens Beda de eerste koning in Engeland die beelden van traditionele godsdiensten liet vernietigen en de vastentijd verplicht stelde. In 655 stelde hij Deusdedit als de eerste Angelsaksische aartsbisschop van Canterbury aan.
[wikipedia]

Earconbert getrouwd Sexburga. Sexburga (dochter van Anna van East Anglia) is geboren circa 625; is gestorven in 699. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Sexburga was een dochter van koning Anna van East Anglia. Zij is begraven in Ely. Haar zusters Ethelburga (abdis van Faremoutiers in Brie), Withburga (non te Ely) en Etheldreda (abdis van Ely), en haar halfzuster Saethrid (abdis van Faremoutiers), werden ook allemaal heilig verklaard.
Sexburga huwde rond 640 met Earconbert, koning van Kent, en werd de moeder van Egbert en Lotharius, die allebei koning van Kent zouden worden, en twee dochters, Earcongota, non in Faremoutiers, en Ermenhilda, die zou huwen met Wulfhere, de koning van Mercia en als weduwe abdis van Ely werd.
Na de dood van haar echtgenoot in 664, stichtte Sexburga de abdij van Minster in Sheppey. Vijf jaar later verhuisde zij naar Ely, waar zij leefde onder de leiding van haar zuster Etheldreda, die daar toen abdis was. Etheldreda stierf vermoedelijk in 679 en Sexburga werd vervolgens tot abdis van Ely gekozen.
Haar feestdag is op 6 juli.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Hij volgde zijn vader koning Æthelbert op in 616 en werd opgevolgd door zijn zoon Earconbert in 640. Hoewel hij meer macht en aanzien had dan de gemiddelde Kentische prins, wordt hij beschouwd als een lakse koning, aan wiens hof de Frankische vorsten veel invloed hadden.
Eadbald had de bekering van zijn vader niet gevolgd en was na diens dood getrouwd met zijn stiefmoeder. Dit paste in de oude traditie waarbij een zoon tegelijk met de troon van zijn vader ook diens vrouw erfde, in dit geval dus zijn stiefmoeder. Nadat hij koning werd vluchtten de bisschoppen van Rochester en Londen naar Gallië.
Eadbald werd pas later gedoopt, waarschijnlijk in 625 (of 619) door aartsbisschop Laurentius van Canterbury. Dit gebeurde nadat de aartsbisschop de koning verhaalde van diens ontmoeting met de Heilige Petrus en hem zo kon bekeren tot het christendom. Na deze bekering werd hij een respectabel christen die de Kentische kerk onder koninklijke bescherming plaatste en die veel privileges verleende , in 624 bouwde hij een kerk in Canterbury. In diezelfde periode keerde Justus van Rochester terug naar het koninkrijk. Daarnaast verstootte hij ook zijn eerste vrouw (zijn stiefmoeder) en huwde hij met de Frankische prinses Emma. Waarschijnlijk was zij dochter van koning Chlotarius II hoewel er ook een theorie is die beweert dat ze dochter was van de machtige hofmeier Erchinoald.
In 625 huwde hij zijn zuster uit aan de koning aan Edwin van Northumbria. Een jaar later beëindigt hij een oorlog tegen Wessex. Eadbald sloeg gouden munten in Londen, en was daarmee de eerste Engelse koning die dat deed.
Koning Eadbald overleed in 640, hoewel deze datum in geen enkele Angelsaksische bron verschijnt, maar wel in een Frankische bron, met name de annalen van de Kerk van Salzburg. Dit getuigt eveneens van een sterke Frankische invloed die zich zal blijven doorzetten in de volgende generatie.
[wikipedia]

Aantekeningen:

Tijdens zijn regering moest hij zich verzetten tegen de expansiepolitiek van Penda van Mercia. Deze had Anna's broer en voorganger Egric al in 635 gedood. East Anglia was overigens niet het enige doel van Penda. In 645 veroverde Penda Wessex en verdreef daar koning Cenwalh, die in ballingschap ging bij Anna. Anna wist hem te overtuigen om zich te laten dopen. In 648 slaagde Cenwah er in Wessex te heroveren, maar nu richtte Penda zich naar East Anglia. In 651 slaagde Penda er in om East Anglia te veroveren. Anna wist de abdij van Cnobheresburgh lang genoeg te verdedigen om de monniken naar Nijvel te laten vertrekken. Anna moest zijn toevlucht zoeken bij Merewalh, een onderkoning van Mercia. Ook hem wist hij tot het christelijk geloof te bekeren. Anna krijgt een paar jaar later de regering over East Anglia terug maar sneuvelt kort daarna (654) in een veldslag tegen Mercia bij Blythburg in Suffolk.
Anna's broer Aethelhere volgde hem op, maar hij was volledig afhankelijk van Penda.
Volgens de traditie stamde Anna uit een lijn van koningen van East Aglia: hij was zoon van Eni, die zoon was van Tyttla, die zoon was van Wuffa. Deze koningen worden tegenwoordig als legendarisch beschouwd. Eveneens volgens de traditie was hij gehuwd met (de heilige) Hereswitha maar ook zij wordt tegenwoordig als legendarisch beschouwd. De meeste bronnen gaan ervan uit dat hij twee echtgenotes heeft gehad, waarvan de eerste Sewara zou kunnen heten. Zij was al getrouwd geweest en had al een dochter, die dus stiefdochter werd van Anna: H. Saetrid, abdis in Faremoutiers.
[wikipedia]