Aantekeningen: Onze voorouders

Voeg bladwijzer toe

Treffers 1,951 t/m 2,000 van 5,248

#	Aantekeningen	Verbonden met
1951	Op de terugreis uit Batavia overleden aanboord van de Generale Vrede	Ambagtsman, Cornelis Maartense (I18773)
1952	Op de website http://cbv.home.xs4all.nl/html/fam/fam00180.htm staat als vader van Arij Gerrits Vermeulen, Gerrit Wouters (Vermeulen) genoemd getrouwd met Ariaantje Ariensdr. Dit komt overeen met de genoemde getuige bij de doop van eerste dochter Ariaentje. De vermelde doop datum is terug te vinden in het doopboek van Barendrecht maar daar wordt alleen de vader Gerrit Wouters genoemd die een kind Arij doopt. De op de website vermelde dochter Maria van Gerrit Wouters is ook terug te vinden in het doopboek met de vermelding van Ariaentje Ariensdr als moeder. De moeder van Teuntie is echter vermeld als Maijke Ariensdr met getuige Ariaentje Ariensdr. Dit klopt dus niet met de vermelding op de website. Merk tevens op dat bij geen van deze 3 dopen Gerrit Wouters als een Vermeulen wordt vermeldt. De genoemde zoon Klaas wordt echter weer wel met moeder Arieantje Ariensdr vermeldt. Het huwelijk van Gerrit Wouters en Ariaentje Ariensdr is ook terug te vinden met vermelding van weduwe van Maijcke Ariensdr; Arientje Ariensdr is j.d. van West-Barendrecht De koppeling van Gerrit Wouters en Ariaentje Ariensdr als moeder van Arij Gerritz Vermeulen heb ik nog niet gemaakt. Er is verder onderzoek nodig alvorens deze koppeling aannemelijk is.	Vermeulen, Arij Gerritsz (I20447)
1953	Op den 14en januarii XVIC sevenendetwintich sijn aenge- teykent Ghijbrecht van Haerlem kRogenssen weduwenaer van Dordrecht toecomende bruydegom ter eenre ende Anna 't Panny Pietersdr weduwe mede van Dordrecht geassisteert met joffvrouen Alidt van Beverwijck haere moye ter andere zijde Coram de heere ... Broeck ... d' heere Thomas van Hoveart Pieters schepenen actum ut supra sijn getrouwt op den 29 jan 1627 voor d' heeren van de Brouck ende Hovaert	Gezin F223749258
1954	Op den 6en agustus 1721 't lijck aengegeven van Dircxie Pieters van der Waal onder de heerlijckheyt van Carnis overleden als gehoorende onder de classis van pro deo en voor ...memory	van der Waal, Dirckje Pieters (I16720)
1955	Op http://members.chello.nl/p.heres/Veldkamp-Veldman.htm#p1099408410 wordt de lijn van Alof Gerrits uitgewerkt met de achternaam Veldman.	Alof Gerrits (I12473)
1956	Op http://stamboom.ngv.nl/genealogie/getperson.php?personID=I53&tree=D250104 wordt als vrouw Cornelia Jansdr Palinck (met zelfde trouwdatum) genoemt. Gezien de dooptgetuige lijkt dit een logische naam voor de vrouw van Adriaan	Huijsens, Cornelia (I679)
1957	Op huyden den Xen januarii 1666 ouden stijll, compareerde voor mij Borchardus de Vrij, openbaer notaris sihoortest van Utrecht ende bij de Ed. Heeren borgem[eeste]rn ende vroetschap der selvert stadt geadmittert ende getuygen hier benoemt, Piere Maton, borger alhier ende constitueerde hem ten behoeve van de Ed. Heere Adam van Lockhorst, Heere van de Lier, ritmeester ende borge .. ordonantie deser stadt de judicio … , voort David Hombert, chirurgijn, sijne swager, ende mede borger alhier, ge..rde ende gedetineerde alsmede, daeromme hem te leveren ter plaetse daer den gemelten ritmeester met sijne compagnie in guarnisoen is leggende ende voorts voor alle schaden die den meergemelten Heere van de Lier door absentie van den voors[egde] Hombert heeft geleden oft nochmaels soude mogen coomen te leyden onder renunciatie van de .. van excussie ende alle deseusien ter contrarie, (kantlijn) mits dat den constituant sal wesen ontslagen van dese borchtochte ter tijd als den v[oor]s[egde] Hombert bij de voorgen. compagnie sal hebben vervoecht, versoeckende ende consenterende hier van acte in forma gemaeckt ende gelevert te worden welck is dese aldus gedaen ende gepasseert ten huyse van den constituant ter presentie van sr. Arnout Spoor ende Frans Verhoesen als gelooftwaerdige getuygen hier toe versocht	Mouton, Pierre (I23504)
1958	Opmerkelijk vermeldt de overlijdens akte als moeder Maria van de Waal. Hiermee is waarschijnlijk de tweede vrouw van zijn vader bedoelt maar dit was niet de moeder van Leendert.	Nugteren, Leendert (I73)
1959	Opmerkingen«tab»akte nr. 1313; eerder weduwe van Cornelis Groenendijk	Stolke, Sophia (I2789)
1960	Oprichter van het Hoveniersbedrijf Aardoom te Ridderkerk "De geschiedenis van de Ridderkerkse familie Aardoom begint in 1712 als de in 's Gravendeel geboren Jan Willems Aertoom (let op de schrijfwijze) hier zijn huwelijk laat voltrekken. Hij leefde van 1685-1761. Zijn zoon Willem Jansz Aardoom leefde hier van 1713-1763. Met zijn zoon Jan Willemsz (1758-1823) hebben we de oprichter van het hoveniersbedrijf gevonden. De familie heeft inmiddels via het Kerkelijk Archief vast kunnen stellen dat hij na zijn huwelijk met Leidia den Hoed in 1791 als zelfstandig tuinman is gaan werken. De eerste rekening is van 1793 over arbeidsloon aan de pastorie van de Singelkerk te Ridderkerk. Dit kunnen we nu stellen als de oprichtingsdatum van het bedrijf. Het is dus verrassend dat het bedrijf nog ouder is dan de oorspronkelijke datum van 1830, die zoon Willem Jansz (1793-1845) als oprichter vermeldde. Anno 2007 bestaat het bedrijf dus niet 177 jaar, maar reeds 214 jaar!" (http://combinatie.uwnieuws.nl/nieuwsitem.php?id=3303)	Aardoom, Jan (I4783)
1961	Opschrift grafzerk: "Hier leit begrave CORNELIS CORNELISSE AENDEWEG, penningmeester van ;t Oude binnen en buitenlant van Oost en West Barendrecht en Carnisse, en is gestorven den 7e November 1709 out sijnde 73 jaar"	Andeweg, Cornelis Cornelisse (I1553)
1962	Opten 15 April 1608 is gestorven Jan Jansz CUIJPER, woonende int dorp voor Pieter Cornelisz SCHIPPER.	Kuijper, Jan Jansz (I2233)
1963	Otto I had voor zijn zoon, Otto II, om een Byzantijnse prinses gevraagd om zo op passende wijze een verdrag te verzegelen tussen het Heilige Roomse Rijk en het Byzantijnse Rijk. Een onverstandige verwijzing door de paus in een brief aan de keizer van Constantinopel, waarin hij deze als "Grieks", in plaats van als "Romanoi" bestempelde, net toen Otto's ambassadeur, Liutprand van Cremona, aan het Byzantijnse hof verbleef, had de eerste ronde van de onderhandelingen tot een abrupt einde gebracht. Maar na de kroning van een nieuwe keizer konden de onderhandelingen eerste worden hervat en vervolgens tot een goed einde worden gebracht. Theophanu arriveerde in 972 stipt op tijd, in grootse stijl en vergezeld van grote rijkdommen in Ravenna. Volgens de kronikeur Thietmar van Merseburg was Theophanu echter niet de virgo desiderata (gewenste maagd), een echte keizerlijke prinses, die het Saksische gezelschap verwachtte. Theophanu staat in het huwelijkscontract beschreven als de neptis (nicht) van keizer Johannes I Tzimiskes. Theophanu was een dochter van Konstantinos Skleros was, een broer van de valse keizerkandidaat Bardas Skleros en dat haar moeder Sophia Phokaina was, een nicht van keizer Nikephoros II. Haar vader's zuster, Maria Skleraina, was de eerste echtgenote van Tzimisces. Conclusie luidt derhalve dat Theophanu een aangetrouwd familielid van de Byzantijnse keizerlijke families was en dat zij van Armeense afkomst was. Albert van Metz beschrijft Theophanu als een onaangename, spraakzame vrouw. Theophanu werd ook bekritiseerd om haar decadentie, die tot uiting kwam dat zij zich eens per dag baadde en dat zij een voorliefde had voor luxe kleding en sieraden. Ze wordt gezien als de persoon die de vork in West-Europa invoerde - kronikeurs maken melding van de verbazing die zij veroorzaakte toen ze gebruik maakte van een "tweetandige gouden vork" om voedsel naar haar mond te brengen, dit in plaats van hiervoor haar handen en vingers te gebruiken, zoals toentertijd de norm was. [wikipedia]	Theophanu (I20811)
1964	Otto I zijn keizerstroon werd niet doorgeven aan Liutgardes broer, Liudolf van Zwaben, maar ging in plaats daarvan naar de oudste zoon uit het tweede huwelijk van Otto I met Adelheid van Italië, Otto II en daarna naar diens zoon Otto III. Otto III werd opgevolgd door Hendrik II, een kleinzoon van een van Otto I's broers. Na de dood van Hendrik II werd een achterkleinzoon van Liutgard, Koenraad II, keizer van het Heilige Roomse Rijk. Deze Koenraad II was de stichter van de Salische dynastie, die honderd jaar aan de macht zou blijven. [wikipedia]	van Saksen, Liutgard (I20763)
1965	Otto begeleidde zijn moeder naar het Heilige Land in 1173. In 1187 werd hij genoemd als burggraaf van Coevorden. Otto nam deel aan de derde kruistocht, samen met zijn broer Floris III van Holland. In 1196 streed hij tegen de burggraaf van Coevorden. Otto steunde zijn neef Willem I van Holland in diens geslaagde poging om de macht over Holland te verwerven, ten koste van Ada van Holland (gravin). [wikipedia]	van Bentheim, Otto I (I20903)
1966	Otto erfde het graafschap Northeim. Tijdens het bestuur van regentes Agnes van Poitou kreeg Otto een belangrijke positie in Duitsland. Agnes probeerde haar macht te behouden door de hoogste adel zoveel mogelijk macht te ontzeggen. Ze bestuurde met hulp van de geestelijkheid, ministerialen en de lager adel. Door dat beleid werd Otto in 1061 tot hertog van Beieren benoemd. Een jaar later al kreeg Otto te maken met de hovelingen die ontevreden waren over het beleid van Agnes. Hij sloot zich aan bij deze fractie, waar onder anderen Egbert I van Meißen en de aartsbisschoppen Anno II van Keulen, Adalbert van Bremen en Siegfried I van Mainz toe behoorden. Na een feestmaal in de palts van Kaiserswerth nodigde Anno de jonge Hendrik IV uit om zijn schip te bezichtigen. Toen de jongen en de samenzweerders aan boord waren, voer het schip onverhoeds weg. Hendrik sprong in paniek overboord en zou zijn verdronken als Egbert hem niet was nagesprongen en hem had gered. De samenzweerders eisten dat Agnes de regeringsmacht aan hen zou overdragen, en zij gaf toe. Als hertog ondernam hij in 1062 een veldtocht naar Hongarije om de daar verdreven koning Salomo weer op de troon te zetten. Ook voerde Otto verschillende politieke missies uit in Italië, en nam in 1069 deel aan een veldtocht tegen de Slaven. Tegen deze tijd hadden Otto en Hendrik een slechte verhouding gekregen door de situatie in Saksen: Hendrik probeerde de grote koninklijke bezittingen rond de Harz (uit de tijd van de Saksische koningen) zeker te stellen en te vergroten, terwijl Otto als graaf van Northeim dat als een bedreiging zag. In 1070 beschuldigde een ridder uit Saksen, Egeno van Konradsburg, Otto ervan dat hij hem opdracht had gegeven om de koning te vermoorden. Ook toen al was het duidelijk dat deze beschuldiging bedoeld was om Otto uit zijn machtige positie te kunnen zetten en zijn bezittingen te confisqueren. Dit plan was uitgewerkt door de Hessische graven Giso II en Adalbert van Schauenburg, die Egeno hadden betaald om Otto te beschuldigen. De koning beval Otto om naar het hof in Goslar te komen, om in een tweegevecht met Egeno door een godsoordeel zijn onschuld te bewijzen. Otto vermoedde een valstrik en kwam in opstand, gesteund door Magnus van Saksen. Op pinksterdag 1071 moesten zij zich echter aan de keizer onderwerpen. Hun functies, leengoederen en eigen bezittingen werden hen afgenomen en ze werden gevangen gezet. Otto werd in 1072 weer vrijgelaten en kreeg zijn eigen bezittingen weer terug. Omdat Magnus niet van zijn hertogstitel af wilde zien bleef hij gevangen. Otto's schoonzoon Welf IV verstootte zijn vrouw en werd tijdens het kerstfeest van 1070 te Goslar beleend met het hertogdom Beieren, zonder dat Hendrik IV hierover met de Beierse adel had overlegd. Giso en Adalbert werden door volgelingen van Otto vermoord. Egeno van Konradsburg werd beschuldigd van roof, hem werden de ogen uitgestoken In 1073 deden de groten van Saksen, onder leiding van Otto, hun beklag bij koning Hendrik IV in Goslar (in Saksen). De koning wilde niet naar hun klachten luisteren, en toen de Saksen met een leger terugkwamen vluchtte hij naar de Harzburg. Toen de Saksen dit kasteel belegerden, moest Hendrik weer vluchten. Magnus van Saksen, die in de Harzburg was opgesloten, werd daarna bevrijd. Het lukte Hendrik niet om een leger op de been te brengen en zo was hij tot een compromis gedwongen (vrede van Gerstungen, 1074). Hendrik beloofde met name om een aantal kastelen te ontmantelen, waaronder de Harzburg. Otto kreeg zijn belangrijkste titels terug (ook die van hertog van Beieren, maar zou die functie niet meer daadwerkelijk uitoefenen), en ook Magnus zal in zijn rechten zijn hersteld. Welf stelde zich in de ontbrandende investituurstrijd duidelijk aan de kant van de paus op. Ook Otto koos in 1074 ook de kant van de paus. In 1075 wist Hendrik echter een Saksisch leger te verslaan bij het klooster Homburg aan de Unstruth (ten westen van Erfurt). De Saksische edelen moesten voor het hele leger, barrevoets om genade smeken. Hendrik spaarde hun leven maar nam veel van hun leengoederen af. Otto werd licht gestraft, hij verloor de hertogstitel van Beieren maar werd wel stadhouder van Saksen. Desondanks stelde Otto zich kandidaat als koning toen Hendrik door de paus in de ban was gedaan. Ook nadat de banvloek ongedaan was gemaakt hielden de vorsten hun verzet tegen Hendrik vol, maar ze kozen op 15 maart 1077 Rudolf van Rheinfelden, de hertog van Zwaben tot koning. Otto nam zijn verlies en werd Rudolfs belangrijkste veldheer. Otto vocht voor Rudolf in de slag bij Mellrichstadt, de slag bij Flarchheim (27 januari 1080, met onbesliste uitkomst hoewel Hendrik daar de Heilige Lans (Wenen) op Rudolf buitmaakte) en in de Slag bij Hohenmölsen. In 1081 viel Otto van zijn paard en brak een been. Twee jaar later overleed hij aan de gevolgen van die verwondingen. Kort voor zijn dood zou hij nog een klooster hebben gesticht dat was gewijd aan Blasius van Sebaste. Otto werd begraven in de Nicolaaskapel te Northeim (stad). [wikipedia]	van Northeim, Otto I (I20919)
1967	Otto maakte aanvankelijk carrière als legeraanvoerder van keizer Frederik I van Hohenstaufen. In 1152 veroverde hij de "kluis van Verona", een strategische bergpas die de weg van Duitsland naar Verona (en het Italiaanse laagland) controleerde. In 1154 was hij legeraanvoerder van Frederiks Italiaanse campagne. En in 1155 gaf hij met groot persoonlijk gevaar leiding aan de achterhoede toen Frederik in de Alpen in een hinderlaag was gelopen, waardoor Frederik zich in veiligheid kon stellen. Otto volgde in 1156 zijn vader op als paltsgraaf van Beieren. Hij was ook voogd van het bisdom Freising, de abdij van Weihenstephan in Freising, het klooster van Geisenfeld en het klooster van Ensdorf. Otto nam in 1157 deel aan de rijksdag van Besançon. Daar kwam het tot een conflict tussen de pauselijke legaat (de latere paus Alexander III) en de keizer, over de vraag of de paus gezag had over de keizer. De emoties liepen zo hoog op dat Otto de legaat bijna heeft gedood. In 1159 was de legaat inmiddels tot paus gekozen en Otto organiseerde de verkiezing van de tegenpaus Victor IV (Octavianus) en gaf hem militaire steun. Paus Alexander was hierdoor gedwongen naar Frankrijk te vluchten. Na de dood van Victor werd die opgevolgd door tegenpaus Paschalis III en na diens dood had Otto weer de hand in de verkiezing van tegenpaus Calixtus III. In Duitsland ontpopte Otto zich als een bekwaam bestuurder en politicus. Hij werkte voortdurend aan de versterking van zijn eigen positie terwijl hij een belangrijke bondgenoot was van keizer Frederik in diens politieke krachtmeting met Hendrik de Leeuw. Ook voerde hij voor Frederik een aantal diplomatieke missies uit in Italië en het Byzantijnse Rijk. In 1180 nam Frederik het hertogdom Beieren af van Hendrik, en benoemde Otto tot hertog. In 1183 kocht Otto het graafschap Dachau. In dat jaar was hij ook aanwezig toen in Konstanz (stad) de vrede werd gesloten tussen de keizer en de Italiaanse steden. Otto was daarna nog aanwezig op een rijksdag in Regensburg, en overleed op weg naar huis. Hij werd begraven in het klooster van Scheyern, een vroeger kasteel van de familie. [wikipedia]	van Wittelsbach, Otto (I20244)
1968	Otto van Hammerstein stamde uit het adellijke Duitse geslacht van de Konradijnen. Hij was een zoon van graaf Herbert van de Wetterau en Irmentrude, dochter van Megingoz (leen)graaf van het woudgraafschap Osning en diens echtgenote Gerberga, een achternicht van koning/keizer Otto I (936-973, keizer 962). Otto van Hammerstein volgde in 1002 Otto I van Karinthië naar Italië. In 1016 volgde hij zijn broer op als graaf van de Wetterau en (1019) Engersgau, Neder-Lahngau, Gleiberg en Hammerstein. Otto van Hammerstein huwde met Ermgard (ook wel aangeduid als Ermengarde, Irmgard of Irmingard) van Verdun (ca. 980 - 1042), dochter van Godfried van Verdun bijgenaamd de Gevangene. De kinderloze keizer Hendrik II (1002-1024) heeft de naar toenmalige (kerkelijke) maatstaven te nauwe verwantschap van het echtpaar aangegrepen om de eerste verwant in de lijn van troonopvolging, de Ezzoon Liudolf, te blokkeren. Hoe dat in elkaar stak, komt hieronder gedetailleerder aan de orde. Het heeft ertoe geleid dat Zutphen een tijdlang één van de meest spraakmakende personen uit de tijd van Hendrik II heeft geherbergd. [wikipedia]	van Hammerstein, Otto (I20598)
1969	Otto was de zoon van de Duitse tegenkoning Herman van Salm en Sophia van Formbach. Zij waren een van de meest pausgezinde families van die tijd. Hij bouwde de burcht Rheineck. Rond 1115 trouwde hij met Geertruid van Northeim, weduwe van paltsgraaf Siegfried. Hierdoor verwierf hij het ambt van paltsgraaf aan de Rijn. Otto verkreeg door erfenis het kasteel van Treis. Hendrik V (keizer) erkende de erfenis niet en veroverde Treis in 1121. Toen zijn zwager Lotharius III van Supplinburg in 1125 tot koning werd gekozen, kreeg Otto het kasteel van Treis weer terug. Ook verkreeg hij het graafschap Bentheim. Otto herbouwde het kasteel van Bentheim dat was verwoest. In 1136 vergezelde hij Lotharius naar Italië. Na de dood van Lotharius (1137) verloor Otto de functie van paltsgraaf en het kasteel van Treis. De rest van zijn leven was hij daarover in conflict met de nieuwe paltsgraaf en met de aartsbisschop van Trier. [wikipedia]	van Rheineck, Otto (I20908)
1970	Otto was de zoon van keizer Otto de Grote, de meest succesvolle vorst sinds Karel de Grote, en diens tweede vrouw Adelheid van Italië. Otto werd opgevoed door zijn ooms, de aartsbisschoppen van Keulen en Mainz. Hierdoor had hij een goede opleiding en een belangstelling voor wetenschap en theologie. Om zijn opvolging te waarborgen liet Otto I zijn zoon Otto II al tijdens zijn leven kronen: 961: medekoning van Italië 962: medekoning van Duitsland 967: medekeizer Op 14 april 972 huwde hij de Byzantijnse prinses Theophanu, nicht van keizer Johannes I Tzimiskes. In 973 volgde Otto zijn vader na diens overlijden op als koning van Duitsland en Italië, en hertog van Saksen. Op eerste kerstdag van dat jaar werd hij te Rome opnieuw gekroond tot keizer. [wikipedia]	Otto II (I20589)
1971	Otto was een zoon van Liudolf van Saksen en van Oda van Billung. In 877 was hij graaf van de Thüringgau. In 880 volgde hij zijn broer Bruno op, die was gesneuveld tegen de Denen, als hertog van Saksen. Daarmee was hij de eerste die Saksen als erfopvolger bestuurde. Hij had uitstekende relaties met de verschillende koningen en verkreeg zo steeds grotere bevoegdheden en regeerde uiteindelijk praktisch als een zelfstandig vorst in Saksen. Hij was Arnulf van Karinthië zeer behulpzaam bij diens Italiaanse krijgstochten en werd volgens sommige bronnen in dat jaar tot stadhouder van Milaan benoemd. Otto werd ook de opvoeder van Arnulfs zoon Lodewijk IV. In 897 verwierf Otto nog het graafschap Eichsfeld. In 898 woonde hij de landdag van koning Zwentibold bij in Aken. En het jaar daarna steunde hij de mislukte oorlog van koning Arnulf tegen de Slaven. Daarna onderwierp hij op eigen kracht de aangrenzende Slavische stammen en legde hun een schatting op, en sloeg aanvallen van de Hongaren af. De invallen van de Hongaren leidden ertoe dat steeds meer Saksische en Thüringse edelen zich onder zijn bescherming stelden. In 908 werd Otto voogd van Hersfeld. In dat zelfde jaar nam hij ook de eigendommen van de overleden markgraaf Burkhart van Thüringen in bezit, zonder daarover zelfs maar met het hof van de koning te overleggen. Nadat Lodewijk IV in 911 zonder erfgenaam overleed, werd aan Otto de koningskroon aangeboden maar hij weigerde wegens zijn leeftijd. In plaats daarvan steunde hij de kandidatuur van Koenraad I van Franken. Otto is begraven in de kloosterkerk van Gandersheim. [wikipedia]	van Saksen, Otto I de Illustere (I2015)
1972	Otto werd hertog van Karinthië en markgraaf van Verona. Otto erfde de graafschappen van zijn vader en voegde daar nog een aantal ambten aan toe: hij was graaf van de Speyergau, Wormsgau, Elsenzgau, Kraichgau, Enzgau, Pfinzgau, Ufgau en de Nahegau. Otto was een trouwe vazal van Otto II en Otto III. In 978 kwam de positie van hertog van Karinthië en markgraaf van Verona beschikbaar omdat Hendrik III van Beieren deze ambten had verspeeld door deel te nemen aan een opstand tegen Otto II. Otto van Worms werd toen door Otto II tot hertog van Karinthië en markgraaf van Verona benoemd. In ruil daarvoor moest hij echter de meeste van zijn andere ambten, en een aantal persoonlijke bezittingen opgeven. Otto stichtte in deze periode een klooster in Pörtschach am Wörthersee, gewijd aan Sint-Lambertus. In 983 volgde echter een verzoening met Hendrik (mogelijk in verband met de koningskeuze van Otto III), en moest Otto van Worms zijn functies weer afstaan ten gunste van Hendrik. Otto werd ruimhartig gecompenseerd met bezittingen en functies in de omgeving van Worms, en mocht zich "hertog van Worms" noemen. In 987 stichtte Otto nog een klooster dat aan Sint-Lambertus was gewijd. Ook was hij voogd van de abdij van Hornbach (stad) en van de proosdij Wissembourg. Hij maakte misbruik van zijn macht als voogd, en de minderjarigheid van Otto III, door zich grote bezittingen van deze kloosters toe te eigenen. In 993 (een jaar voordat Otto III meerderjarig zou worden) liet hij de bezittingen die hij zo had verworven nog expliciet bevestigen door de regentes Adelheid. Otto vergrootte zijn bezit ook door ontginningen te bevorderen. In 995 werd Otto wederom tot markgraaf van Verona benoemd, als opvolger van de overleden Hendrik II van Beieren. Otto's zoon Bruno werd benoemd tot paus Gregorius V, kroonde Otto III als keizer en overleed binnen drie jaar na zijn benoeming - nog geen 30 jaar oud. Otto werd de belangrijkste adviseur en bestuurder van het rijk in Italië en trad regelmatig op als gevolmachtigde van de koning. Op 14 oktober 1001 was hij voorzitter van een keizerlijke hoorzitting in Pavia (stad). In 1002 werd Otto als kandidaat-koning voorgedragen door Hendrik IV van Beieren. Dit lijkt een politieke zet van Hendrik te zijn die zo eerst de tegenkandidaat Liudolf van Brauweiler de wind uit de zeilen kon nemen: Liudolf en Otto behoorden allebei tot de naaste verwanten van het keizerlijk huis (Hendrik stond een graad verder in de verwantschap) maar terwijl Otto een gerespecteerd en ervaren bestuurder en veldheer was, was Liudolf nog een kleuter. Aan de andere kant hadden Liudolf en zijn familie beduidend meer bezittingen dan Otto dus het was maar de vraag of hij een uitverkiezing had kunnen doorzetten. Toen Otto wezenlijke steun had verworven voor zijn kandidatuur, trad hij terug en droeg zijn kandidatuur over op Hendrik. In ruil daarvoor kreeg Otto het hertogdom Karinthië maar moest daarvoor wel zijn bezittingen in Worms ruilen tegen Bruchsal. In 1003 leidde Otto een veldtocht tegen markgraaf Arduin van Ivrea, maar moest zich zonder succes terugtrekken omdat Arduin de Alpenpassen tegen hem kon behouden. In 1004 nam hij deel aan de Italiaanse veldtocht van koning Hendrik en versloeg hij de Italiaanse troepen bij Primolano. Otto is begraven in Bruchsal. [wikipedia]	van Karinthië, Otto I (I20746)
1973	Oude kerk Weduwe/weduwnaar van: Johannes Brugge	Ambagtsheer, Sijtje (I2649)
1974	Ouderling van 1675 - 1676	Cuijper, Schalck Jacobs (I22012)
1975	Ouders onzeker en louter op basis van vernoemingen verondersteld	Overbroeck, Dirck (I5236)
1976	Ouders verondersteld op basis van vernoeming eerste kind met Jacoba van der Ka (gedoopt Dirck) anderzins geen keuze mogelijk tussen deze Borger Overbroeck en zijn (vermoedelijke) neef Burger W. Overbroek (gedoopt 25 juli 1717 te steenbergen). Zwakke extra argumentatie is dat Burger W, in de verder DTB boeken van Steenbergen niet wordt vermeld	Overbroek, Burger (I5233)
1977	Over Lenaert Marinussen en zijn nageslacht is een uitgebreid onderzoek gepubliceert op de website https://touw-uit-bergen-op-zoom.jouwweb.nl/genealogie-touw/i-marinus	Lenaert Marinussz (I20484)
1978	Over Merovech zelf is weinig bekend, en hij geldt daarom als een half-mythische figuur. Hij was waarschijnlijk de zoon van Chlodio. Volgens de legende werd hij verwekt toen zijn moeder bij het baden een zeemonster tegenkwam. Het vormt een van de mogelijke verklaringen voor de oorsprong van de uitspraak dat iemand van (Europese) adel "blauw bloed" zou hebben, zoals de zeewezens. Omstreeks 450 leefden de Salische Franken op goede voet met de Romeinse Generaal Aetius. Als bondgenoten hebben zij in 451 aan de zijde van Aetius meegestreden tegen de Hunnen en hun bondgenoten de Gepiden tijdens de slag op de Catalaunische velden. Ook Merovech is daarbij vermoedelijk aanwezig geweest. Merovech werd na zijn dood in 458 opgevolgd door zijn zoon Childerik I. Volgens Emil Rückert [1] zou de naam Merovingen als volgt tot stand gekomen zijn: het heersende geslacht van de Franken woonde aan de Merwede of Merowe waar deze samenvloeit met de Maas, waar later het Slot Loevestein zou worden gebouwd. Merovech zou hieraan zijn naam ontleend hebben. [wikipedia]	Merovech (I20796)
1979	Over de in de overlijdensakte vermelde ouders is niets terug te vinden. De herkomst en geboortje jaar doen vermoeden dat dit Bastiaan Ambachtsheer zoon van Cornelis Ambachtsheer en Maaike Hakker is	Ambagtsheer, Bastiaan (I2902)
1980	Over haar afkomst is niets met zekerheid bekend. Ingoberga en Charibert waren de ouders van Bertha van Kent, de latere echtgenote van koning Ethelbert van Kent en de initiator van de christelijke missie onder de Angelsaksen. Het huwelijk van Ingoberga en Charibert hield geen stand. Ingoberga trad in in een klooster in Tours, waar zijn een vertrouweling werd van de kroniekschrijver Gregorius van Tours. [wikipedia]	Ingoberga (I20783)
1981	Overleden aan prostaatkanker	van Aalderen, Derk Albertus (I13017)
1982	Overleden in het Huis van Opsluiting en Tuchtiging van Leeuwarden	de Raaf, Harm Drewes (I24811)
1983	Overleden in het district Stad. Geboren te Goes op 05-11-1897	Touw, Jacobus Levinus (I547)
1984	Overleden na een schipbreuk in de buurt van Kandia (Kreta) op de terugweg van het Heilige Land. Hij is begraven in het Minnebroedersclooster	van Egmond, Gerrit II (I2353)
1985	Overlijden en huwelijk gekoppeld aan deze Sijgje Cornelisse bij gebrek aan andere kandidaten	Ambagtsheer, Sijgje Cornelisse (I5608)
1986	Overlijdens akte vermeldt ouders Arie Ambachtsheer en Aaltje Stolk. Dit is waarschijnlijk onuist en hier wordt verwezen naar haar grootouders Arij Ambachtsheer en Cornelia Stolk	Ambagtsheer, Cornelia (I2901)
1987	P.S. Volgens de parenteelstaat van Doen Beyensz., pag. 30, moet Maertje Pietersdr. gehuwd geweest zijn met een Cornelis Willemsz., zoon van Willem Doensz. Uit dit huwelijk zijn geboren een Maertje en een Bastiaen. Het is dan mogelijk dat uit de echtverbintenis met Cornelis Harmensz. een zoon Pieter is geboren. (opmerking uit OV 1983; blz 202)	Maartje Pieters (I4886)
1988	PK vermeldt "Geslachtsnaam Ambagsheer verbeterd in Ambagtsheer bij vonnis arr r Rt 29 jul 1931	Ambagtsheer, Henri Theodoor (I14855)
1989	Partner: Catharina Cornelia Stolk (echtgenoot van) Datum en plaats betreft aangifte. geb. Ridderkerk, oud 77 jaar	Ambachtsheer, Johannes (I2850)
1990	Partner: Johannes Nicolaas Ouwendijk (echtgenote van) Datum en plaats betreft aangifte. geb. Ridderkerk, oud 59 jaar	Ambachtsheer, Geertruij Clasina (I2857)
1991	Pepijn van Landen wordt in de Kronieken van Fredegar, de belangrijkste bron over zijn leven, genoemd als zoon van Carloman van Landen. Verder is over zijn afkomst weinig met zekerheid bekend. Zijn bijnaam komt van de Oost-Brabantse stad Landen, zijn waarschijnlijke geboorteplaats. Pepijn was afkomstig uit een familie van grootgrondbezitters in het Maasdal. In 613 leidde hij met Arnulf van Metz en hofmeier Warnachar II van Bourgondië, de aristocratische opstand tegen de nieuwe minderjarige koning van Austrasië en Bourgondië, Sigibert II, en de koningin-overgrootmoeder Brunhilde van Austrasië, die de feitelijke macht bezat - de oorzaak van het conflict. De opstandelingen sloten een bondgenootschap met Chlotharius II van Neustrië. Tezamen versloegen ze de troepen van Sigibert en Brunhilde bij de Aisne, waarna Sigibert en Brunhilde werden gedood. In Andernach werd een verdrag gesloten waarin de autonomie van Austrasië en de leidende rol van de Austrasische adel werden vastgelegd. Hij werd in 623 benoemd tot hofmeier van de in dat jaar tot (onder)koning benoemde Dagobert I. In 629 stierf koning Chlotharius II en werd Dagobert I koning over het gehele Merovingische rijk. In datzelfde jaar verloor Pepijn zijn functie en werd hij verbannen naar Orléans. Volgens de traditie was de kritiek van Pepijn op het overspel van Dagobert de aanleiding voor de verbanning. Pas na de dood van Dagobert I (19 januari 638/639) werd Pepijn wederom benoemd tot hofmeier. Hij stierf echter niet lang daarna (in 639 of 640). Pepijn en Arnulf van Metz zijn erin geslaagd de feitelijke macht in de Frankische koninkrijken in handen van de aristocratie te leggen. Zo begon de periode van de "Vadsige of Luie koningen": de Merovingische koningen die alleen in naam regeerden terwijl de hofmeiers de feitelijke macht uitoefenden. [wikipedia]	Pepijn de Oude of de Landen (I20288)
1992	Perfectuur vermeldt Ooltgensplaat	Wulfers, Johannes (I4389)
1993	Peter Jacobssen Vos schippersgesel Neelken Ghijsbrecht Joordaensdr bijde van Dordt getrout mij mij den IIIen meye 1598	Gezin F223749318
1994	Peter Peterssen van Gorcom, leydecker woonende alhier Geertjen Peters woonende tot Amsterdam	Gezin F2156
1995	Petrus van Overloop en Elisabetha Engels	van Duffel, Petrus (I14918)
1996	Philips van de Wallen j.m. van Brugghe woonende tot Middelborgen Claerken Cornelis Wor j.d. van Middelborgen ende woonende alhier ontrent de Vuylpoort	Gezin F223749201
1997	Pierre Mouton in de Watersteegh achter st. Jacob naelatende sijn huysfrou met mundige kinder begraven Jacobskerk 5gl 12 dr.	Mouton, Pierre (I23504)
1998	Pierre Moutton soldaet onder cappiteyn la Rochette Susanna de Hon j.d. van Utrecht woondende in de panwesteech in Sint Jacobskerk den 2en jan 1631 getrout	Gezin F223749051
1999	Piershil QRA 13, 14- 4-1588: als voogd over de kinderen van Arien Willemsz. Smoor, met name Neeltje en Machteldje, worden door schepenen aangewezen Cornelis Willemsz., won. Bemis (= Pernis) en tot medevoogd Jan Maartensz., haar oom. (Deze is dan schepen van Piershil).	Smoor, Adriaan Willemsz (I620)
2000	Tenminste nog één levende persoon is verbonden aan deze aantekening - detailgegevens worden niet weergegeven.	Gezin F223748848